تاثیر تمرینات هوازی بر پارامترهای بیوشیمیایی زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک

چکیده مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات هوازی بر پارامترهای بیوشیمیایی زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بود. مواد و روش ها: جهت اجرای این تحقیق نیمه تجربی، ۲۴ زن مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه ۱۲ نفری تقسیم شدند. برنامه تمرینی هوازی در طول دوازده هفته بر روی گروه تجربی اجرا شد. داده های کلینیکی همچون مورفولوژی تخمدان ها، درصد BF (Body Fat)، WC (Waist Circumferance)، WHR ((Waist to Hip Ratio و سطح هورمون های سرم مانند انسولین، آندروستندیون، تستوسترون DHEA-S و SHBG قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرینی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های t زوج و مستقل استفاده شد (۰۵/۰ ≥ α). یافته ها: آزمودنی های تحقیق دارای میانگین سن ۷۷/۳ ± ۷/۲۲ سال، قد ۲۹/۵ ± ۸۷/۱۵۹ سانتی متر، وزن ۱۲/۱۴ ± ۸۸/۶۹ کیلوگرم و شاخص توده بدنی ۰۲/۵ ± ۵۳/۲۷ کیلوگرم بر متر مربع بودند. سه ماه پس از اجرای برنامه تمرینی هوازی، کاهش معنی داری در اندازه تخمدان (تخمدان راست با ۰۰۱/۰ = P و تخمدان چپ با ۰۰۲/۰ = P)، درصد BF (۰۰۴/۰ = P)، WC (۰۰۲/۰ = P)، WHR (۰۱/۰ = P)، انسولین ناشتا (۰۰۰۴/۰ = P) و آندروستندیون (۰۱/۰ = P) مشاهده شد. تغییر معنی داری در تستوسترون سرم (۵۳/۰ = P)، سطوح DHEA-S (۱۶/۰ = P) و SHBG یا Hormone Binding Globulin Sex  (۴۰/۰ = P) یافت نشد. بحث: از ساز و کارهای مربوط به کاهش حجم تخمدان می توان به ایجاد محیط آندوکرینی مطلوب به دنبال افزایش SHBG، کاهش آندروژن های آزاد و بهبود حساسیت به انسولین اشاره کرد. احتمال می رود در بیماران مبتلا به سندرم پلی کیستیک، کاهش در حجم تخمدان موجب کاهش آندروستندیون در گردش شده، علائم کلینیکی و پارامترهای بیوشیمیایی را بهبود بخشد. کلید واژه ها: سندرم تخمدان پلی کیستیک، تمرینات هوازی، پارامترهای بیوشیمیایی.