مروری بر روش های بازآموزی حسی، به دنبال ترمیم اعصاب محیطی اندام فوقانی

چکیده مقدمه: به دنبال جراحی ترمیمی تنه اعصاب محیطی در اندام فوقانی، به سرعت یک سازمان دهی مجدد کارکردی در مغز اتفاق می افتد؛ این پدیده به صورت شکل گیری تغییراتی در نقشه کورتیکال دست می باشد و علت آن انحراف آکسون های در حال رشد از مسیر اولیه و اصلی خود به سمت اندام های هدف است. برنامه های بازآموزی حسی، در فاز توان بخشی به منظور تسهیل و تاثیر گذاری مثبت بر روی روند یادگیری مجدد حسی انجام می شود. این برنامه ها موجب تطبیق دادن سازمان دهی سیناپتیک جدید و ارتقای سطح بهبودی حساسیت پذیری کارکردی می گردد که «اگنوزی لمسی» (Tactile Agnosia) نام دارد. هرچند در اغلب موارد، به ویژه در بزرگسالان، نتایج مایوس کننده بوده، روش های برنامه بازآموزی حسی در چندین دهه اخیر تغییری نداشته است. مواد و روش ها: در این مطالعه ابتدا به جمع آوری مقالات مرتبط موجود از طریق جستجو در پایگاه های اطلاعاتی چون google، Ovid و Science Direct و همچنین مکاتبه با نویسندگان مقالات جهت احراز مقالات پرداخته شد و سپس به طور دقیق، بررسی و مرور مفاهیم و روش های موجود انجام پذیرفت. بحث: در این بررسی، به مرور مفاهیم موجود در علوم اعصاب و شناختی، معرفی یک دلیل منطقی برای نیاز به تغییر و تعدیل روش های بازآموزی حسی قدیمی و پیشنهاد روش های جدید برای ارتقای میزان یادگیری مجدد حسی پس از ترمیم عصب پرداخته شد. کلید واژه ها: بازآموزی حسی، روش های قدیمی، روش های جدید، علوم اعصاب و شناختی.