اثر کودهای شیمیایی نیتروژنی و زیستی بر کشت مخلوط لوبیاچیتی (Phaseolus vulgaris L.) و خردل سیاه (Brassica nigra L.)

اهداف: به منظور ارزیابی اثر کودهای شیمیایی نیتروژنی و زیستی در کشت مخلوط لوبیاچیتی و خردل سیاه این آزمایش اجرا شد.   مواد و روش­ها: فاکتور اول تیمار کودی و در چهار سطح عدم کاربرد کود، کودهای زیستی (ازتو بارور۱ و بارور۲)، کودهای زیستی + ۵۰ درصد کود شیمیایی اوره (۱۲۵ کیلوگرم در هکتار) و کودهای زیستی + ۱۰۰ درصد کود شیمیایی اوره (۲۵۰ کیلوگرم در هکتار) در نظر گرفته شد. الگوی کشت نیز به عنوان فاکتور دوم و در چهار سطح کشت خالص لوبیاچیتی، کشت خالص خردل سیاه، کشت مخلوط افزایشی با نسبت ۵۰ درصد خردل سیاه و تراکم مطلوب کشت خالص لوبیاچیتی و کشت مخلوط افزایشی با تراکم مطلوب دو گونه در کشت خالص بود.   یافته­ها: درصد پوشش سبز، شاخص کلروفیل برگ و عملکرد دانه در لوبیا چیتی و خردل سیاه و عملکرد روغن خردل سیاه توسط کود زیستی + ۱۰۰% کود شیمیایی اوره افزایش یافتند. کمترین درصد روغن دانه از تیمار کود زیستی + ۱۰۰% کود شیمیایی حاصل شد. بیشترین مقدار درصد پوشش سبز لوبیا چیتی و خردل سیاه (۰۸/۹۳ درصد) و حداکثر مقدار شاخص کلروفیل برگ لوبیا (۶۱/۲۳) در کشت مخلوط (تراکم مطلوب دو گونه در کشت خالص) حاصل شد. بیشترین عملکرد دانه لوبیا چیتی (۹۲/۳۲۶۹ کیلوگرم در هکتار) و خردل سیاه (۶۵/۲۰۶۶ کیلوگرم در هکتار) و بیشترین عملکرد روغن خردل سیاه (۶۵/۸۶۵ کیلوگرم در هکتار) در کشت خالص آن­ها بدست آمد.   نتیجه­گیری: با توجه به شاخص های نسبت برابری زمین و مجموع ارزش نسبی مشخص گردید که کشت مخلوط لوبیا چیتی و خردل سیاه سودمندتر ازکشت خالص بود.

کلیدواژه ها:

خردل سیاه ، شاخص کلروفیل ، عملکرد روغن ، کشت مخلوط ، لوبیاچیتی