شناسایی محل و شدت آسیب در زیرسازه شابلونی سه پایه توربین بادی دور از ساحل با استفاده از روش انرژی کرنشی مودال بهبودیافته و الگوریتم ژنتیک

پایه توربین های بادی فراساحلی در اعماق مختلف دریا سازه های متنوعی دارند. در اعماق بین ۳۰ تا ۵۰ متری، استفاده از زیرسازه جکت به عنوان یک راه حل اقتصادی برای توربینهای بادی فراساحلی توصیه شده است. در طی عمر سرویس سازه، زیرسازه توربینهای بادی دور از ساحل در معرض آسیبهایی هستند که می تواند عمر سرویس آنها را کاهش دهد. این مشکل در نواحی حساس نظیر عرشه، اتصالات یا ناحیه پاشش که بیشتر در معرض آسیب هستند شدیدتر می شود. روش انرژی کرنشی مودال، یکی از روشهای غیر مخرب و کاربردی است که در آن با استفاده از تغییر در خصوصیات دینامیکی سازه به شناسایی مکان و تعیین شدت آسیب در سازه پرداخته می شود. در سالیان اخیر، اصلاحاتی بر نسخه اولیه این روش صورت گرفته که یکی از آنها، در نظر گرفتن فرکانسهای طبیعی در تعیین شدت آسیب است. در این مقاله با استفاده از روش انرژی کرنشی مودال بهبود یافته و با در نظر گرفتن فرکانسهای طبیعی در تعیین مکان آسیب، به شناسایی مکان و تعیین شدت آسیب در اعضای واقع در عرشه و ناحیه پاشش آب در زیرسازه تریپاد توربین بادی فراساحلی پرداخته شده است. نتایج نشان داد که روش بهبود یافته دقت بالاتری در مکان یابی آسیب نسبت به روش اولیه (شاخص استابس) دارد. همچنین، آسیبهای تکی و چندگانه، با شدت کم و زیاد، توسط این روش با دقت مناسبی پیش بینی گردید. همچنین بکارگیری الگوریتم ژنتیک در تعیین شدت آسیب، باعث شد شدت آسیبها در اعضاء با دقت بسیار خوبی به دست آیند.

کلیدواژه ها:

توربین بادی ، دور از ساحل ، شناسایی آسیب ، انرژی کرنشی مودال بهبود یافته ، شاخص استابس