مقایسه ابتلا به اختلال طیف اوتیسم در نوزادان مادران با و بدون استفاده از بی حسی اپیدورال (مطالعه کوهورت)

اوتیسم نوعی اختلال عصبی - تحولی است که با مشکلات اجتماعی و رفتاری مشخص می شود. میزان شیوع اختلال طیف اوتیسم در چند سال اخیر به طور چشمگیری افزایش پیدا کرده است و به یکی از رایجترین بیماریهای غیر واگیر تبدیل شده است. کاهش مناسب درد زایمانی همواره یکی از مهمترین اهداف علم طب بوده است به گونه ای که در چند دهه گذشته درصد قابل توجهی از زایمان های سزارین تنها به دلیل ترس مادر از دردهای زایمانی انجام می شود. بی حسی اپیدورال از روشهای بی دردی مورد استفاده برای تسکین درد زایمان است. در بی حسی اپیدورال ماده بی حسی به فضای اپیدورال تزریق می شود. فواید بی حسی موضعی شامل کاهش هورمونهای استرس مادر و هیپرونتیلاسیون، اتساع عروق رحم و اپیزودهای کمتری از عدم اشباع هموگلوبین می باشد. در این مطالعه هم گروهی تاریخی (Historical Cohort)، یک هم گروه ۳۰ نفره که از لحاظ سطح تحصیلات، طبقه اجتماعی، شغل و وضعیت تاهل یکسان بودند و تنها از نظر تزریق بی حسی اپیدورال در طول زایمان در دو گروه با تزریق ۱۵)نفر) و بدون تزریق ۱۵)نفر) قرار داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل دو بخش اصلی بود. بخش اول چک لیست مطالعه بود. در بخش دیگر، کلیه سوالات موجود در پرسشنامه گارس نیز که قبلا به فارسی ترجمه شده و اعتبار و روایی نسخه فارسی آن تایید شده بود، اضافه گردیدند. در گروه با استفاده از بی حسی اپیدورال، روند خطر ابتلا به اوتیسم مرتبط با افزایش مدت قرار گرفتن در معرض بی حسی اپیدورال از نظر آماری معنی دار بود. مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بیشتر درمعرض بی حسی اپیدورال قرار داشتند.

کلیدواژه ها:

اختلال طیف اوتیسم ، بیحسی اپیدورال ، کوهورت