بسط راهبردهای پایداری اکولوژیک برای افزایش تاب آوری محیط زیست شهری (نمونه موردی: مناطق ۱ و ۳ شهرداری تهران)

تفکر تاب آوری در سیستم های پیچیده مانند شهرها درک پویایی و روابط غیرخطی در این نوع سیستم ها را میسر می سازد. این تفکر، در بستر اکولوژی شهری مدرن امکان یکپارچه سازی عوامل انسانی و اکولوژیکی در سیستم های شهری و درک تعاملات بین آنها، بسط راهبردهای پایداری با توجه به تعاملات شناسایی شده را فراهم می آورد. در این راستا، با استفاده از مدل مفهومی آلبرتی و همکاران می توان نیرو محرکه های بیوفیزیکی، انسانی، الگوها، فرایندها و آثار آنها در شهر را شناخت و متناسب با شرایط و روابط شناسایی شده نوع جهت گیری راهبردی شامل حفاظتی، تدافعی، تهاجمی، یا فرصت طلبانه برای ایجاد تاب آوری شهری را تعیین کرد. در این تحقیق تهران به عنوان نمونه مطالعه موردی انتخاب شده است. بعد از تعریف فاکتورهای موثر بر تاب آوری محیط زیست شهری، مناطق ۱ و ۳ شهرداری تهران به عنوان یک پهنه همگن مورد مطالعه قرار گرفت ، این پهنه با هدف درک رابطه ساختار، عملکرد، آثار و پاسخ ها بر اساس مفاهیم اکولوژی شهری انتخاب شد و با توجه به درک حاصل از این پهنه در مدل مذکور، انواع جهت گیری راهبردی به شکل مکان دار در پهنه مورد نظر بسط داده شد. اتخاذ چنین رویه ای در مطالعات مرتبط با تاب آوری شهری، به برنامه ریزان برای اتخاذ تصمیماتی جهت حفظ و ارتقاء فرصتهای موجود و بالقوه و خدمات اکوسیستمی در شهر کمک می کند.

کلیدواژه ها:

اکولوژی شهری مدرن ، تاب آوری شهری ، جهت گیری راهبردی ، مدل مفهومی