تاثیر پلیمر آکواسورس بر برخی خصوصیات فیزیکی و رطوبتی خاک های مختلف

یکی از مهم­ترین چالش­های حال و آینده، به ویژه در مناطق خشک جهان، کم ­آبی است. یکی از روش­های بهبود بهره وری آب و مدیریت بهتر آب مصرفی در بخش کشاورزی، کاربرد مواد جاذب رطوبت است. هدف از تحقیق حاضر ارزیابی اثر کاربرد پلیمر جاذب رطوبت آکواسورس بر پارامترهای فیزیکی و منحنی مشخصه رطوبتی سه بافت مختلف خاک است. آکواسورس نسل جدیدی از پلیمرهای جاذب رطوبت بر پایه پتاسیم است که زیست­ تخریب­ پذیر بوده و فاقد ترکیب مخرب آکریل آمید است. به این منظور، آزمایش­هایی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با ۳ تکرار اجرا شد که فاکتور اول چهار درصد وزنی از پلیمر جاذب رطوبت (صفر، ۵/۰، ۱ و ۲ درصد وزنی پلیمر/خاک) و فاکتور دوم سه بافت مختلف خاک (لوم­ شنی، لوم ­رسی و رس­ی سیلتی) بود. نتایج بررسی­ها نشان داد که در تمامی بافت­های خاک مورد مطالعه، کاربرد ماده جاذب رطوبت و افزایش سطح مورد استفاده، میزان رطوبت را در نقطه ظرفیت زراعی و نقطه پژمردگی دائم افزایش داده­است. بیشترین مقدار رطوبت قابل استفاده گیاه در بافت­های لوم­ شنی، لوم ­رسی و رسی­ سیلتی به ترتیب به میزان ۸/۹، ۸/۱۳ و ۷/۱۲ درصد حجمی و مربوط به کاربرد ۵/۰­ درصد وزنی ماده جاذب رطوبت در این تیمارهاست. کاربرد مقادیر بیشتر سبب کاهش رطوبت قابل استفاده برای گیاه شده­است. بنابراین، با آنکه پلیمر جاذب رطوبت آکواسورس در جذب آب توانایی خوبی دارد، اما در سطوح بالای استفاده اثر بازدارندگی دارد و قادر به تخلیه مطلوب رطوبت نیست.

کلیدواژه ها:

پلیمر جاذب رطوبت ، رطوبت قابل استفاده گیاه ، منحنی مشخصه رطوبتی خاک