بررسی فقهی ادله «عدم تحریک جنسی کودکان» به مثابه قاعده فقهی

تربیت انسان ها یکی از پیچیده ترین مهارت های مهم در رساندن بشر به کمال است که عالمان تعلیم و تربیت در ابعاد مختلف بدان پرداخته اند. یکی از مهم ترین و موثرترین ساحات تربیتی، ساحت تربیت جنسی است. قواعد کلی فقهی که مستفاد از آیات و روایات بوده و قابلیت تطبیق بر موضوعات تربیتی دارد، می تواند بیانگر راهبرد مورد نیاز در تربیت جنسی باشد. ازاین رو مقاله پیش رو در جهت تعامل میان فقه و تربیت جنسی، درصدد ارائه یک قاعده فقهی است. محقق در این پژوهش درصدد پاسخ به این پرسش است که چگونه می توان از ادله معتبر فقهی، قاعده عدم تحریک جنسی را برای کودکان استفاده نمود؟ در نوشتار حاضر برخی ادله قاعده مذکور با تکیه بر روش شناسی اجتهادی بررسی می گردد. به نظر می رسد بتوان از خلال بررسی سندی و دلالی ادله منع آمیزش جنسی در برابر کودکان، ادله استیذان، ادله ضرورت جداسازی بستر خواب کودکان ده ساله، ادله ضرورت پوشاندن عورت میان والد و ولد، ادله ممنوعیت مباشرت نمودن با عورت کودک و نیز ادله ممنوعیت نشاندن و بوسیدن دختر شش ساله نامحرم، قاعده عدم تحریک جنسی کودکان را اصطیاد نمود. طبق قاعده مذکور، والدین و عاملین امر تربیت، در کلیه اقدامات تربیتی خود که در مقابل دیدگان کودکان و متربیان صورت می پذیرد، حرام است به گونه ای رفتار نمایند که زمینه تحریکات جنسی در متربیان فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

تربیت جنسی ، حکم فقهی ، استیذان ، جداسازی بستر خواب ، بوسیدن کودک