نظریه پس اندازکنندگان – مصرف کنندگان سیاست های مالی

تابع مصرف کشف مفهومی بزرگی در عرصه اقتصاد بود که توسط کینز در سال ۱۹۳۶ نمایان شد؛ این تابع بر رابطه مصرف و درآمد تاکید دارد به گونه ای که «نسبت مخارج مصرفی به درآمد در جهت عکس سطح درآمد تغییر می کند؛ یعنی وقتی درآمد افزایش می یابد مردم درصد کاهنده ای از آن را مصرف و درصد فزاینده آن را پس انداز می کنند. نکته دیگری را که کینز به اثبات رساند این بود که وقتی درآمد نسبت به قبل کاهش می یابد مردم مصرف شان را به تناسب کاهش درآمد، کاهش نمی دهد و برعکس وقتی درآمد افزایش می یابد مصرف به تناسب آن افزایش نمی یابد» (برانسون، شاکری، ۱۳۹۷: ۳۰۱- ۳۰۳). در جنگ جهانی دوم بر اساس تز رکودی تحلیل اقتصاددانان بر این بود که بعد از پایان جنگ، رکود ایجاد خواهد شد؛ اما به دلیل افزایش تقاضای خصوصی نه تنها رکود ایجاد نشد که تورم ایجاد شد. جهت توجیه این تفاوت ها، نظریات گوناگون مصرف مادیگلیانی، دوزنبری، فریدمن، بارو-رمزی و ... بروز کرد که خروجی همه این نظریات به نکته مشترکی منتهی گردید و آن این که رفتار مصرفی، دو روند کوتاه مدت و درازمدت را می پیماید که باهم تفاوت دارد. این تحقیقات در مسیر واکاوی به الگوی بهینه مصرفی رسیدند که به آن «هموارسازی مصرف» می گویند. مفهوم این الگو این است که انسان ها سعی می کنند در طول زندگی شان درآمد خود را به گونه ای مصرف کنند که مصرف شان در طول زندگی یکنواخت بمانند تا مطلوبیت شان حداکثر شود؛ اما گریگوری منکیو با ارائه مقاله «نظریه پس اندازکنندگان – مصرف کنندگان سیاست های مالی» به نقد «نظریه هموارسازی مصرف» و ارائه نظریه جدید پرداخته است.

کلیدواژه ها:

، نظریه ، پس انداز ، مصرف ، ، ، سیاست مالی