بازاندیشی مقایسه ای دو نظریه «سبب مقدم درتاثیر» و «سبب اقوی ازمباشر» درحقوق کیفری ایران

اجتماع طولی عوامل به دو حالت اجتماع « سبب و مباشر » و « اجتماع اسباب » قابل تصور است. حقوقدانان اسلامی، برای شناخت عامل ضامن در صورتی که آن عامل«سبب» باشد، به نظریه های مختلفی از جمله دون ظریه مشهور « سبب اقوی از مباشر » و « سبب مقدم در تاثیر » استناد کرده اند. به دلیل عدم تبیین معیار روشن برای استناد به این دو نظریه در جایگاه مشخص و واقعی هر یک، شاهد نوعی تداخل در کاربرد این دون ظریه هستیم تا جایی که دادرسان در پرونده هایی که از لحاظ مبانی مشترک اند، با تمسک به این دو نظریه، گاهی حکم به ضمان « سبب اقوی از مباشر » و گاهی « سبب مقدم در تاثیر » می دهند. مقاله حاضر در پی بررسی مبانی و دلایل استنادی هر یک از این دو نظریه، جایگاه واقعی این دو را تبیین و در نهایت به این نتیجه می رسد که رابطه آنها به صورت « عموم و خصوص مطلق » بوده و « سبب مقدم در تاثیر » ، همان «سبب اقوی» است. از این رو ، می توان گفت که در دونظریه مذکور ملاک و معیار ضمان، اقوائیت است که با وجود نظریه«عامل اقوی» ضرورتی به استناد«سبب مقدم درتاثیر» نیست.

کلیدواژه ها:

سبب ، مباشر ، شرط ، رابطه استناد ، اجتماع طولی