حلیت ذبایح اهل کتاب از منظر تسنیم و المیزان (بر اساس آیه پنج سوره مائده)

چکیدهمسئله حلیت یا حرمت ذبیحه اهل کتاب، از دیرباز محل بحث مفسران و فقیهان بوده است. اختلاف نظر در این موضوع پیرامون این است که آیا حلیت ذبیحه، مشروط به مسلمان بودن ذبحکننده است، یا شامل ذبح اهل کتاب، نیز میشود؟ فقهای مسلمان در مواجهه با این مسئله، به دو دسته تقسیم شدهاند: اندکی از فقیهان امامیه و غالب فقیهان اهل سنت به حلیت گوشت حیوان ذبح شده توسط اهل کتاب معتقدند و غالب فقیهان امامیه، ذبیحه اهل کتاب را حرام میدانند.در این مقاله به روش تطبیقی، نظر دو مفسر بزرگ شیعه معاصر، علامه طباطبایی و آیت االله جوادی آملی، بررسی شده است. دو مفسر قائل به حلیت ذبایح اهل کتاب اند؛ اما آنچه که باعث اختلاف مفسران در این مسئله شده است برداشت هر یک از آنها در معنای لفظ«طعام» است. علامه قائل است که مراد از طعام، حبوبات است و حلیت ذبایح اهل کتاب را شامل نمی شود، و آیت االله جوادی آملی با استدلالهای قرآنی و عرفی و هچنین شواهد داخلی و آیه بر آن است که، طعام به معنای خصوص جو و گندم نیست؛ بلکه شامل و غذای مطبوخ و مرطوب نیز می شود. در نتیجه ظاهر آیه مورد بحث حلیت طعام مطبوخ اهل کتاب، اعم از مذبوح و غیرمذبوح را بیان می کند و لازم آن دو چیز است: ۱ .طهارت اهل کتاب؛ ۲ .حلیت ذبیحه آنها.

کلیدواژه ها:

حلیت ذبایح ، ذبیحه اهل کتاب ، طعام اهل کتاب ، علامه طباطبایی ، جوادی املی