بررسی دیدگاه فقه شیعه و قوانین ایران درباره حریم خصوصی افراد

حریم خصوصی و ضرورت رعایت آن از حقوق اولیه بشر است و انسانها از دورترین ازمنه، کم یا زیاد به تناسب جامعهایکه بدان تعلق داشته اند، دارای حریمی بوده اند که تعلق به آنان داشته و امکان نقض آن جز با ترتیبات خاص ممکننبودهاست. در ایران نیز بنا به منشورها و اندرزنامه های برجا مانده از دوران ایرانی باستان و ایرانی میانه، افراد دارای حریمشخصی و حقوق فردی بودهاند و از این لحاظ در میان جوامع باستانی، ایران دارای جایگاهی ویژه و ممتاز بوده است. با ظهوردین مبین اسلام و با تاکیدات خداوند در قرآن کریم و بر اساس احادیث نبی مکرم اسلام (ص) و ائمه اطهار (ع) حریمخصوصی افراد، صاحب مصونیت و حتی تقدس شد و نقض این حریم به سادگی ممکن نیست. در قوانین موضوعه نظامجمهوری اسلامی ایران که مبتنی بر شرع مبین است، بر حقوق فردی ناشی از حریم خصوصی، صحه گذاشته شده و رعایتآن اصل فرض شده و نقض آن، نیازمند صدور حکم یا ضروریات خاص است. در این مقاله بر آنیم که به روش توصیفی وتحلیلی، مسئله حریم خصوصی افراد را در قوانین نظام جمهوری اسلامی ایران با توجه به ریشه های آن در دین مبین اسلام ومذهب تشیع بررسی نماییم. یافته های این پژوهش گویای وضعیت مناسب حریم خصوصی افراد در ایران به لحاظ تمهیداتقانونی است، هرچند که در عمل ممکن است برخی سلایق و ضرورتها تغییراتی در این وضعیت مناسب ایجاد کند.

کلیدواژه ها:

حریم خصوصی ، ایران ، فقه ، فقه شیعه