جایگاه شهرداری در برنامه های محیط زیستی ایران و تطبیق آن با برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد

گسترش شهرنشینی و مسائل و مشکلات خاص زندگی شهری، بیش از پیش ضرورت توجه همه جانبه به راهبردها و چاره های سودمند برای بهینه سازی زندگی ساکنان شهرها را روشن ساخته است. در میان موضوع هایی مانند محیط زیست شهری، حمل و نقل شهری، ایمنی شهری و برنامه ریزی شهری، یک عامل بسیار مهم که تاثیر تعیین کننده ای بر دیگر عوامل سازنده زندگی شهری دارد، مدیریت شهری است. مدیریت شهری فضایی که زمینه تعامل میان سه عنصر انسان، فضا و فعالیت و ارائه چیدمان منطقی فعالیت ها در عرصه سرزمین را فراهم می کند. در این میان، نقش دولت در سازمان دهی مسائل زیست محیطی، اهمیت جهانی پیدا کرده است. تحلیل جایگاه و نقش شهرداری ها در تقابل با وظایف سایر نهادهای دخیل در مدیریت محیط زیست شهرها، این نکته را مشخص می سازد که وظیفه حفظ محیط زیست شهری؛ دستخوش ناهماهنگی ها و ناهنجاری های متعددی شده است. چنین به نظر میرسد که جدای از نحوهء عملکرد و ارزیابی انجام وظایف در کلیه نهادهای دولتی و غیر دولتی، سیر تحول قوانین موجود گاه به گونه ای بوده است که بیشتر به سمت خروج این نهادها از وظایف اساسی شان و همچنین اهداف مدیریت واحد شهری جهت گیری شده است. در این پژوهش جایگاه شهرداری در ارتباط با محیط زیست به تفکیک برنامه های توسعه اول تا ششم اقتصادی، اجتماعی بررسی می شود که بررسی این برنامه های توسعه اقتصادی اجتماعی می تواند ابزار بسیار مهمی برای سیاست گذاری دولت ها در جهت حفاظت از محیط زیست باشد، از این رو تصمیم گیری در خصوص ساماندهی و اصلاح وضع موجود با استمداد از قوانین جدیدتر(به ویژه ماده ۱۳۶قانون برنامه سوم توسعه کشور)، موضوعی است که باید در تقویت جایگاه واقعی شهرداری ها در مدیریت شهری و تبیین وظایف هر یک از عناصر دخیل در حفظ محیط زیست شهری اعم از شوراها، شهرداری ها، نهادهای دولتی، بخش خصوصی و جز اینها بیشتر مورد توجه قرار گیرد. این پژوهش سعی دارد با بررسی بخشی از مطالب پیش گفته و تحلیل وضع موجود، برخی راهکارهای ممکن را در این عرصه مورد بحث قرار دهد.

کلیدواژه ها:

سازمان ملل ، شهرداری ، دولت ، محیط زیست ، مدیریت شهری