بازتاب زن ستیزی و زن ستایی در شعر دوره مشروطه

وقتی به مطالعه عمیق ودقیق ادب معاصر ایران می نشینیم، به ندرت شاهد نگاهی انسانی به زن می باشیم، نگاهی که زنان را همانندمردان قبول داشته باشد وبه اندیشه ها، عواطف، احساسات و توانایی های آنها به عنوان یک انسان احترام بگذارند. از بارزترینشاخصه های جوامع ناهمگون تبعیض و یکی از فراگیرترین آنان تبعیض جنسی که چهره زشت خود را از اوان کودکی با تفاوتیکه والدین نسبت به فرزندان پسر و دختر خود می گذارند به نیمی از مردم این جوامع یعنی زنان نشان میدهد. پرچمدارانفرهنگ و ادب ما نیز که داعیه اصلاح جامعه را دارند نه تنها مخالفتی با اینگونه بی عدالتی ها نکردند بلکه بر آتش آن دامن زدندو در قالب شعر و نثر با صراحت تمام زنان را مورد تحقیر قراردادند و دیگران را توصیه به این کار کردند. آن چه تاسف برانگیزخواهد بود این است که نه تنها روایت ها وداستان های ادبی، بلکه روایت های تاریخی و فرهنگی ما هم مردانه است و ما میراثجامعه ای هستیم که در آن عقل مذکر حکومت کرده است وما میراث بر جامعه ای هستیم که در آن عقل مذکر ساخته است.در این مقاله سعی شده است به شیوه کتابخانه ای و با استفاده از روش تحلیلی-تبیینی به ابعاد زن ستیزی و زن ستایی در دورهمشروطه پرداخته و ابعاد آن را با نمونه اشعار شاعران نشان دهیم.

کلیدواژه ها:

زن ستیزی ، زن ستایی ، شعر ، ادبیات ، جامعه