شمایل شناسی روایتمندی تصویرهای بصری در حافظه فرهنگی با تاکید بر کاربرد آموزه های فرهنگی تاریخ بیهقی و نثر فارسی در دوره معاصر

در حوزه مطالعات میان رشته ای از روایتمندی بصری، تحت عنوان »حافظه فرهنگی« یاد می-کنیم. حافظه مانند رویا از طریق روشهای بصری سازی ای عمل میکند که آن را تصاوری ذهنی مینامند؛ و درعین حال میخواهیم حافظه را از اساس روایت قلمداد کنیم، چرا که زمانمندی زندگی ما را پی رنگسازی میکند. روایتمندی بصری از نظر فرهنگیصرف خواندن، نیازمند بصری گونگی دائمی است. در تاریخ بیهقی، راوی چیزهایی را توصیف میکند که ]همان موقع[ میبیند یا وقتی جوانتر بوده، دیده و این موضوع اهمیت مفهوم »نگاه« را دو چندان میکند؛ مفهومی که روایت شناسان از آن به عنوان »کانونی ساز« یاد میکنند. در گفتمان روایی، کانونی سازی، محتوای مستقمی دالهای زبانشناختی است. اروین پانوفسکی، خوانش شمایلنگاشتی معاصر را »شمایل شناسی« نامید. این پژوهش ارائه روشی است برای فهم شکاف هستی شناختی بین تصویرهای ادبی و تصویری بدون تجسد بخشیدن به آن. در نتیجه روایتمندی تصاویر به رمزگانی مخفی تبدیل میشود؛ زبانی مربوط به یک خرده فرهنگ که تولید روایتهای عصیانگر را تسهیل میکند. تمایز میان زبان و تصویر به عنوان رسانه گوناگون داستان گویی هیچگاه ساده نبوده است و به همین خاطر، آکنده از معانی ایدئولوژیک و سیاسی است.

کلیدواژه ها:

تاریخ بیهقی ، شمایل شناسی ، روایت بصری ، حافظه فرهنگی.