شاخص های خطر آتش با آتش سوزی های تاریخی در ایران

آتش سوزی به طور فزاینده ای به مناطق با پوشش گیاهی جهان آسیب می رساند و سایر آثار منفی محیط زیستی و اجتماعی-اقتصادی به همراه دارد. سیستم های رتبه بندی خطر آتش برای ارائه معیاری از جدی بودن نسبی شرایط سوختن و تهدیدات آتش سوزی در مناطق پرخطر استفاده می شود. این مطالعه بر دو نوع مختلف سیستم رتبه بندی خطر آتش، سیستم رتبه بندی خطر آتش جنگل کانادا (CFFDRS) و سیستم ملی رتبه بندی خطر آتش ایالات متحده (NFDRS) تمرکز دارد. ماژول شاخص آب و هوای آتش (FWI) CFFDRS و شاخص سوختن (BI) از NFDRS به عنوان شاخص های خطر آتش در فصل تابستان در دو سری زمانی در ایران مورد ارزیابی قرار گرفت. برای درک تاریخچه آتش سوزی طولانی-مدت کشور، داده های ثبت شده آتش سوزی در این سری های زمانی ارائه شد. بر اساس نتایج، هماهنگ با داده تاریخی آتش و افزایش تعداد و سطوح سوخته شده آتش سوزی های ثبت شده، میانگین هردو شاخص خطر آتش ارزیابی شده در این مطالعه در دوره دوم (۱۴۰۰-۱۳۸۰) نسبت به دوره اول (۱۳۷۹-۱۳۵۹) افزایش نشان می دهد. در نتیجه این مطالعه، ارزیابی طولانی مدت برای تعیین محدوده دقیق هر کلاس خطر آتش سوزی با توجه به داده های وقوع آتش سوزی برای مدیریت موثر آتش ضروری است.

کلیدواژه ها:

شاخص خطر آتش ، پوشش گیاهی ، داده تاریخی ، سری زمانی