مقایسه و ارزیابی دو روش تبخیر تعرق پتانسیل در شرق حوضه زاینده رود

حوضه آبریز رودخانه زاینده رود، مهم ترین سیستم فلات مرکزی ایران، جلگه حاصل خیزی است که در دهه ۵۰ به بعد، به تدریج با ساخت شبکه های آبیاری سطحی که به صورت کانال های باز ساخته شد، تحت مدیریت کشت درآمد. دو شبکه رودشت و آبشار در شرق شهر اصفهان و در انتهای رودخانه زاینده رود توسط بند انحرافی از رودخانه آبگیری می کنند. محاسبه و تخمین میزان تبخیر تعرق پتانسیل در این منطقه و تغییرات مکانی و زمانی آن علاوه بر مدیریت آبیاری، به مدیریت توزیع آب بر اساس نیاز آبی گیاهان کمک قابل توجهی می نماید. با استفاده از داده های باران، رطوبت نسبی حداکثر و حداقل، سرعت باد، ساعات آفتابی و حداقل و حداکثر درجه حرارت در مقیاس روزانه و در سه ایستگاه سینوپتیک اصفهان، کبوترآباد و شرق اصفهان(فرودگاه)، نسبت به محاسبه تبخیر تعرق مرجع به دو روش پنمن مانتیث فائو (PMFAO) و هارگریوز سامانی (HS)، اقدام شد. نتایج نشان داد در گام زمانی روزانه ضریب نش ساتکلیف بین دو روش در ایستگاه های اصفهان، شرق اصفهان و کبوترآباد به ترتیب ۰/۷۶۹ ۰/۸۷۵ و ۰/۶۲۶ است. این ضریب در گام سالیانه به ترتیب ۰/۹۱۵، ۰/۹۵۳ و ۰/۸۰۴ می باشد. برای کاربرد های ماهیانه استفاده از تبخیر تعرق پتانسیل هارگریوز سامانی به لحاظ داده های مورد نیاز کمتر، پیشنهاد گردید. همچنین تحلیل سالیانه دو روش نشان داد در ایستگاه سینوپتیک اصفهان، روش HS، بین ۸ درصد کمتر از PMFAO تا ۱۴ درصد بیشتر از آن در دوره ۲۶ ساله مختوم به ۲۰۱۹ تغییر می کند. در ایستگاه شرق اصفهان(فرودگاه)، روش HS همواره کمتر از PMFAO محاسبه می شود و در ایستگاه کبوترآباد، برعکس خواهد بود یعنی همواره روش HS بیشتر از PMFAO برآورد می شود. امید می رود در نظر گرفتن موضوعات فوق بتواند به محققین این امر کمک نماید.