بررسی تطبیقی حق حضانت کودک در حقوق ایران با نگاهی به سایر کشورها

حضانت،نگهداری و تربیت طفل است به گونه ای که صحت جسمانی و تربیت وی با توجه به نیازمندیهای حال و آینده او،و وضع و موقعیت والدین طفل تامین گردد.در واقع حضانت یکی از حقوق و تکالیف زوجین پس از نکاح و بچه دار شدن است و زمانی که پدر ومادر کودک از هم جدا می شوند مساله حضانت و اولویت هر یک از آنها برای نگهداری و سرپرستی فرزند مطرح می شود. البته در حقوق ایران، جنبه تکلیفی بودن این حق، که بیشتر شامل نگهداری جسمی از کودک می باشدمورد توجه قرار گرفته است. قانون مدنی ایران برآنست که مادر برای حضانت فرزند پسر تا ۲ سال وبرای دختر تا ۷ سال شایسته تر است. قانون مدنی هرچند در گذشته از نظر مشهورفقها تبعیت می نمود ولی با تغییر آن امروزه حضانت از فرزندچه پسر باشد چه دختر تا سن هفت سالگی با مادر است. طبق کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان که درسال ۱۹۷۹ میلادی جهت دفاع از حقوق زنان تصویب گردید، هر گونه قانون، رویه ی عملی، فرهنگ و سنن رایج که به تساوی زن و مرد در تمامی زمینه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی فرهنگی لطمه وارد نماید، تبعیض محسوب می گردد. به نظر می رسد بند دوم ماده ۵ این کنوانسیون از این حیث که مسئولیت مشترک زنان و مردان را در امر تربیت و پرورش کودکان مطرح می سازد مغایرتی با حقوق ما از حیث حضانت نداشته باشد. آنچه از مفاد قانون بنظر می رسد ظاهراحضانت برای مادر حق و برای پدر حق و تکلیف است؛ اگر چه نظرات مخالف نیز در این زمینه وجود دارد.

کلیدواژه ها:

حضانت ، طفل ، حق ، تکلیف ، مسئول حضانت