بررسی رابطه اعتماد به نفس و خودارزیابی بالینی دانشجویان پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر سال ۱۳۹۳

یکی از بهترین روش هایی که برای تعیین دانش و مهارت بالینی استفاده می شود خودارزیابی است؛ موفقیت بالینی و خودارزیابی به عنوان نشانگر کیفیت عملکرد بالینی تحت تآثیر عوامل متعددی است. شناخت فاکتورهای موثر می تواند در بهبود عملکرد بالینی موثر باشد. پژوهش حاضر به بررسی ارتباط اعتماد به نفس با خودارزیابی بالینی در دانشجویان پیراپزشکی پرداخته است. مطالعه حاضر، مطالعه ای توصیفی- تحلیلی و از نوع مقطعی است که بر روی ۱۴۵ دانشجوی پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر به شیوه سرشماری در سال ۱۳۹۳ انجام گردید. برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد  اعتماد به نفس کوپراسمیت و  پرسشنامه محقق ساخته خودارزیابی بالینی استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss و روش های اماری توصیفی و استنباطی تی مستقل، آنالیز واریانس و رگرسیون خطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش ۱/۲±۷/۲۲ سال بود.  میانگین و انحراف معیار  نمره اعتماد به نفس و خودارزیابی به ترتیب  ۰۱/۱۵±۱۵/۸۲  و ۴۷/۶±۴۸/ ۴۸ بود. آزمون های تحلیلی نشان داد که متغیرهای دموگرافیک با خودارزیابی بالینی ارتباطی ندارد ولی اعتماد به نفس   ۱۴%   نمره خودارزیابی بالینی دانشجویان را پیش بینی کرد(۳۸۶/۰r= و ۰۰۱/۰>P). با توجه به اینکه کسب مهارت های بالینی توسط دانشجویان رشته های پیراپزشکی نقش مهمی در موفقیت شغلی آنان در آینده دارد و با توجه به ارتباط مستقیم اعتماد به نفس با خودارزیابی بالینی، طراحی مداخلات و استراتژی های افزایش دهنده اعتماد به نفس در دانشجویان بایستی از دغدغه های سیاست گذاران آموزش عالی باشد.

کلیدواژه ها:

اعتماد به نفس ، خودارزیابی بالینی ، دانشجویان ، پیراپزشکی