اثر ویتامین ث بر بقای زیستی و پتانسیل تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی استخراج شده از ژله وارتون بندناف انسان

چکیده زمینه و هدف: سلول های بنیادی مزانشیمی استخراج شده از ژله وارتون بندناف انسان، یکی از منابع ارزشمند برای سلول درمانی و مهندسی بافت است و برای این اهداف لازم است در محیط کشت تکثیر شوند. محیط کشت، استرس اکسیداتیو را به سلول ها تحمیل می کند. ویتامین ث یک آنتی اکسیدان قوی است. هدف این مطالعه بررسی اثر ویتامین ث روی تکثیر و تمایز این سلول ها بود. روش بررسی: بعد از جداسازی و کشت سلول ها از ژله وارتون بندناف، سلول های پاساژ سوم کشت سلولی، تحت تیمار با غلظت های مختلف ویتامین ث در پنج گروه شامل: ۱- فاقد ویتامین ث؛ ۲- محیط غنی شده با ۵ میکرومول ویتامین ث؛ ۳- محیط غنی شده با ۵۰ میکرومول ویتامین ث ؛ ۴- محیط غنی شده با ۲۵۰ و محیط غنی شده با ۵۰۰ میکرومول ویتامین ث قرار گرفتند. طول مدت تیمار ۹ روز بود. بقای زیستی سلول ها با استفاده از آزمون MTT و پتانسیل تمایز آن ها با کمک محیط القاگر تمایزی استئوژنیک، آدیپوژنیک و رنگ آمیزی هیستوشیمیایی بررسی شد. یافته ها: در این مطالعه، ویتامین ث با غلظت ۲۵۰ میکرومول، بقای سلولی را افزایش داد؛ درحالی که سایر غلظت ها آن را کاهش داد (۰۵/۰p≤). همچنین غلظت ۵۰ میکرومول، تمایز استئوژنیک را بهبود بخشید؛ درحالی که در رابطه با تمایز آدیپوژنیک با غلظت ۵۰ میکرومول فقط توانست پراکندگی قطرات چربی را یکنواخت کند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد ویتامین ث با غلظت مناسب می تواند بقای سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون را افزایش دهد و به صورت وابسته به دوز روی تمایز استئوژنیک و آدیپوژنیک آنها اثر بگذارد.  

کلیدواژه ها:

Wharton jelly ، Mesenchymal Stromal Cells ، Ascorbic Acid ، Cell Differentiation. ، ژله وارتون ، سلول های بنیادی مزانشیمی ، ویتامین ث ، بقاء زیستی ، تمایز.