اثربخشی خانواده درمانی به روش شناختی-رفتاری بر مهارت های ارتباطی، کارکرد خانواده و سبک های حل تعارض زوجین دارای سبک دلبستگی ناایمن

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی خانواده درمانی به روش شناختی-رفتاری بر مهارت های ارتباطی، کارکرد خانواده و سبک های حل تعارض زوجین دارای سبک دلبستگی ناایمن در شهر رشت انجام گرفت. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه زوجین دانشجو دارای سبک دلبستگی ناایمن در شهر رشت در سال ۱۴۰۰ تشکیل دادند؛ تعداد نمونه ۳۰ زوج (۱۵ زوج به ازا هر یک از گروه های آزمایش و کنترل به این صورت که هر گروه از تعداد مساوی زوجین با دلبستگی ناایمن تشکیل می شود) به روش نمونه گیری هدفمند پس از احراز شرایط ورود به پژوهش انتخاب شدند.. پرسشنامه هایی که جهت جمع آوری اطلاعات از گروه نمونه در نظر گرفته شدند عبارت بودند از: پرسشنامه مقیاس های رابطه گریفین و بارتولومیو (۱۹۹۴)، پرسشنامه تجدید نظر شده مهارت های ارتباطی کویین دام (۲۰۰۴)، پرسشنامه سنجش عملکرد خانواده اپشتاین و همکاران (۱۹۸۳) و پرسشنامه تاکتیک های حل تعارض استراوس و همکاران (۱۹۷۹). برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل کواریانس به کمک نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد بین میانگین های نمرات مهارت های ارتباطی، کارکرد خانواده و سبک های حل تعارض زوجین بر حسب عضویت گروهی (گروه آزمایش و کنترل) در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد (P<۰/۰۱)؛ بنابراین، خانواده درمانی به روش شناختی - رفتاری یک روش موثر در مهارت های ارتباطی، کارکرد خانواده و سبک های حل تعارض زوجین دارای سبک دلبستگی ناایمن است.

کلیدواژه ها:

خانواده درمانی ، شناختی–رفتاری ، مهارت های ارتباطی ، کارکرد خانواده ، سبک های حل تعارض ، دلبستگی ناایمن