تاثیر کاهش آسیبپذیری ناشی از زلزله بر کاربری زمین منطقه پنج تهران

زلزله صرف نظر از آنکه یک پدیده طبیعی تلقی میشود، در طول تاریخ همواره روی دیگری نیز داشته است: فاجعه.منطقه 5 تهران با مساحت بیش از 5825 هکتار و با حدود 056 هزار نفر جمعیت در سال 5825 عرصه ای از اراضی شمال غربی شهر تهران را در برمی گیرد. وجود کاربری های مهمی نظیر ترمینال مسافربری برون شهری، مؤسسه آموزش عالی دانشگاه آزاد اسلامی، مراکزدرمانی و غیره نشان از اهمیت بالای این منطقه از دیدگاه شهری و کشوری است. ایمنی و پایداری سکونتگاههای انسانی در مقابل بلایای طبیعی، به ویژه زمین لرزه یکی از اهداف اصلی شهرسازی تلقی شده و از جمله اقدامات لازم و ضروری، ایجاد آمادگی و محافظت زیستگاهها در مقابل سوانح به شمار میآید. در این مقاله راستای هدف کاهش آسیب پذیری مناطق شهری با استفاده از ضوابط و معیارهای شهرسازی در طراحی و برنامه ریزی شهری همچون پیش بینی کاربریها و خدمات مورد نیاز شهری عادلانه، ایجاد شرایط زیستی مناسب برای شهروندان به لحاظ معیارهای زیست محیطی، رعایت مقیاس، تناسب، انعطاف پذیری به سازگاری فرم با عملکرد در مناطق پرخطر شهری و سکونتگاههای انسانی می پردازد. روش تحقیق توصیفی تحلیلی می باشد و - شیوه های گردآوری اطلاعات شامل روش های اسنادی و میدانی است. با توجه به اهمیت موضوع ارزیابی آسیب پذیری شهرها در این مقاله با به کارگیری روش فرآیند تحلیل سلسله مراتبی و ترکیب نتایج آن با GIS ، منطقه 5 را به محدوده هایی با درجات آسیبپذیری متفاوت تقسیمبندی کرده و درنهایت بر این اساس، تصمیمات و راهکارهای لازم جهت کاهش صدمات ناشی از زلزله بر کاربری اراضی منطقه را ارائه می نماید.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، زلزله ، کاهش آسیب پذیری ، GIS ، کاربری زمین