بررسی کارآیی بالکن و بهینه سازی آن در مطالعات برنامه ریزی سکونتگاه های انسانی(مطالعه موردی: مناطق ۷ و ۸ تهران)

آپارتمان ­های با مساحت کم، تهویه نامناسب و فاقد فضاهای نیمه ­باز مانند بالکن از چالش ­های امروز زندگی سکونتگاه­ های انسانی است که باید با برنامه ریزی و ساخت­ و­ سازهای علمی نسبت به رفع آن اقدام شود. بررسی کارآیی بالکن و روش­های بهینه­سازی آن در آپارتمان­ های مسکونی. در این پژوهش پرسش­نامه­ هایی برای تمام گروه­ های سنی ۱۰ تا ۸۰ ساله تنظیم شد و بالغ بر ۱۰۰ بالکن در مناطق ۷، ۸ تهران و پردیس و پرند بررسی شدند. برای تحلیل داده­ها نیز از نرم افزار spss استفاده شد. محدوده مورد مطالعه با وسعتی معادل ۱۵۳۳۵۲۱۲.۴۱ متر مربع، ۱.۲ درصد مساحت کل شهر تهران را تشکیل می­دهد و از لحاظ وسعت مقام پانزدهم را در بین مناطق شهر تهران دارا می­باشد. جمعیت ساکن منطقه ۱۹۴.۳۱۲ نفر است. منطقه ۸ تهران نیز با مساحت ۱۳۳۹ هکتار و جمعیت ۳۷۷۸۰۶  در محدوده شرقی تهران قرار دارد. بالکن در مناطق مورد بررسی به دلایلی مانند نداشتن محرمیت، جانمایی غلط از لحاظ طراحی فضای معماری، موقعیت نامناسب در جهت­ های اقلیمی، مساحت کم و همچنی عدم امنیت، فقدان فضای سبز و ...  از کارایی مناسبی برخورداد نیست. نتایج پژوهش نشان داد که عدم شکل­گیری فضای خصوصی مناسب و حفظ حریم شخصی در فضاهای نیمه­باز، مهم ­ترین عامل کارکرد ضعیف بالکن در واحدهای مسکونی محسوب می­ شوند که باید در جهت رفع آنها برنامه ­ریزی شود.

کلیدواژه ها:

بالکن ، کارآیی ، بهینه سازی ، آپارتمان ، مناطق ۷ و ۸ تهران