نقش سازمانهای امدادرسان در مدیریت بحران و سوانح

دولت های حاکم در ایران بنا به ضرورت در فرایندهای مختلف مدیریت بحران حوادث بزرگ در کشور کمابیش نقش داشته اند، اما در دهه های اخیر این اقدامات به تدریج شکل رسمی تر و سازمان یافته تری به خود گرفته اند. با توجه به پراکندگی مطالب و اطلاعات در حوزه جایگاه و وظایف سازمانها، ارگانها و نیروهای امداد رسان در زمان بروز حوادث و بلایا در سطوح مختلف، شناساندن این موضوع هدف بررسی قرار گرفت. روش شناسی تحقیق: نوع مقاله حاضر از نوع مقاله مروری نظام مند می باشد. این نوع مقاله به روی یک پرسش اصلی تمرکز دارد و در طول مقاله سعی می شود با ارائه ی شواهد و تجزیه تحلیل موضوع به آن پرسش اولیه پاسخ داده شود. نتیجه نهایی از میان تحقیقات متفاوتی بیرون کشیده می شود. جهت جمع آوری اطلاعات از میان ۶۰ مقاله داخلی و خارجی مرتبط که از طریق منابع کتابخانه ای و سایتهای معتبر اینترنتی و استفاده از فیش گزاری اطلاعات استفاده و در ادامه پس از بررسی مقالات متعدد به تجزیه و تحلیل اطلاعات پرداخته شده است. نتایج: نظام مدیریت بحران، از شش قسمت بسیار مهم تشکیل شده است که عبارتند از: مراقبت های پزشکی و خدمات اجتماعی، نهادهای عمومی، بخش خصوصی، خدمات و تسهیلات منظم و پیوسته و رسانه های گروهی. هر یک از این زیر نظام ها منابع و امکاناتی در اختیار دارند که در ارائه موثر خدمات امداد رسانی بسیار حائز اهمیت است. در لزوم ایجاد یک ساختار متمرکز برای مدیریت حوادث غیرمترقبه تردیدی وجود ندارد، ولی برخی مسائل از قبیل حجیم شدن دولت، ایجاد ساختار بروکراتیک اداری در مواجهه با حوادث و در نتیجه آن ایجاد کندی سیستم پاسخگویی و عدم فرمان پذیری نهاد های نظامی از مدیران دولتی مسائلی است که نیاز به بررسی خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

سازمانهای امداد رسان ، مدیریت بحران ، سوانح