رابطه تناسب فرد-شغل با توانمندسازی ساختاری کارکنان و اثربخشی سازمانی (مطالعه اداره کل ورزش و جوانان استان گیلان)

هدف از این پژوهش، بررسی رابطه بین تناسب فرد-شغل با توانمندسازی ساختاری کارکنان و اثربخشی سازمانی در اداره کل ورزش و جوانان استان گیلان بود. روش تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه­ آماری پژوهش را کلیه کارکنان اداره ­کل ورزش و جوانان استان گیلان تشکیل می­دادند ­(۱۱۰ نفر). نمونه ­آماری برابر با جامعه انتخاب شد ­(روش تمام­ شمار). ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه تناسب فرد-شغل ­(لولر و براون، ۲۰۰۱)، توانمندسازی ساختاری ­(کردنائیج و همکاران، ۱۳۹۴) و اثربخشی ­(چلادورای و همکاران، ۱۹۸۷) بود. روایی محتوایی ابزارها توسط ۱۰ نفر از اساتید مدیریت ­ورزشی و پایایی ترکیبی آن­ها با نرم افزار PLS (به ­ترتیب ۰/۸۹،۰/۸۸ ، ۰/۹۶) بررسی و تایید گردید. از روش مدلسازی معادلات ساختاری در نرم افزار PLS جهت تحلیل داده ها استفاده گردید. نتایج نشان داد که تناسب فرد-شغل رابطه معنی­ داری با توانمندسازی ساختاری دارد ­(P= ۶/۲۷۲; R=۰/۴۸۷)، اما رابطه آن با اثربخشی سازمانی معنی­ دار نبود ­(P=۱/۵۱۱; R=_۰/۱۲۳). همچنین توانمندسازی ساختاری با اثربخشی سازمانی رابطه معنی­ داری داشت ­(P=۱۰/۸۱۵; R=۰/۷۴۴). بدین­ ترتیب اگرچه تناسب فرد- شغل مستقیم رابطه معنی­ داری با اثر بخشی سازمانی نداشت، اما به صورت غیرمستقیم از طریق متغیر میانجی توانمندسازی ساختاری موجب بهبود اثربخشی سازمانی می­شود. نتیجه­ گیریمی­شود عدم معنی­ داری تناسب فرد-شغل (پیشایند) بر اثربخشی سازمانی (پیامد) و در عین­ حال معنی­داری رابطه این دو متغیر از طریق (متغیر میانجی) توانمندسازی ساختاری کارکنان گویای این است که لزوما در یک سازمان تناسب بالای فرد-شغل سبب اثربخشی نمی­شود، بلکه توانمندسازی و آموزش مستمر نقش بسیار تعیین کننده­ ای دارد.

کلیدواژه ها:

تناسب فرد-شغل ، توانمندسازی کارکنان ، اثربخشی سازمان ، سازمان ورزشی