طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد علوم رفتاری

رشد بی سابقه معارف بشری و تحولات بزرگ اجتماعی در دهه های اخیر و همچنین تدوین و گسترش استانداردهای متعدد نه تنها رویه عملی طراحی محیط را آسانتر نکرده اند، بلکه در بسیاری از موارد حساسیت آن را است نمایان تر ساخته اند. دلیل این موضوع نمایان شدن پیچیدگی های زندگی انسان و اهمیت توجه به مسائل رفتاری در حوزه فردی و اجتماعی است. در مطالب پیش رو سعی گردیده به فرایند طراحی یک مجتمع مسکونی از زاویه علوم رفتاری نگریسته شود. به این معنا که در مراحل طراحی با توجه به نیازها و درک انسان از محیط، به بستر گسترده علوم انسانی در مطالعات محیطی و خصوصا پژوهش های روانشناسان تکیه شده است. در این راستا به مکان هایی که تعامل های اجتماعی اتفاق می افتند توجه ویژه ای می شود. از این رو در هر مرحله کوشش شده است که مرزها و حریم های حوزه های مذکور شفاف نمایی شود و طراحی متناسب با رفتار مطلوب درهر فضا ارایه گردد. هدف از این مطالعه، ارائه راهکارهای طراحی مسکنی مناسب برای عموم افراد با بهره گیری از معیارها و شاخصه های روانشناسی محیط و تاثیرات آن بر محیط اطراف است. با استفاده از تئوری های کنترل می توان مشاهده کرد که محیط نقش اساسی را در شکل گیری احساس ارزش ها و توانمند ساختن برای افراد و گروه های مختلف ایفاء می کند. تحقیق حاضر با رویکردی نظری و تئوری و روش توصیفی تحلیلی به گردآوری داده ها با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی به تجزیه و تحلیل مولفه های محیطی در مجتمع مسکونی می پردازد. پس از بررسی اطلاعات، نتایجی مبنی بر اینکه طراحی بنا و فضاهای مجتمع مسکونی می تواند تاثیرات بسیاری بر تصورات افراد از مسکن و روحیه آنان و مدیریت استرس و نگرانی آنها داشته باشد، به دست آمده و راهکارهای معمارانه ای به منظور تاثیر محیط در منازل و در طراحی از آنها استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

مسکن ، مجتمع مسکونی ، علوم رفتاری ، روانشناسی محیط