رابطه ی سبک دل بستگی با اختلالات رفتاری کودکان اوتیسم

اختلال رفتاری عبارت است از رفتارهای گوناگون افراطی، مزمن، انحرافی که گستره آن شامل اعمال تهاجمی یا برانگیختگی ناگهانی، اعمال افسرده گونه و گوشه گیرانه می باشد و بروز آن ها به دوراز انتظار مشاهده کننده است به طوری که وی آرزوی توقف این گونه رفتارها را دارد. یکی از شایع ترین اختلال های روان پزشکی کودکی اوتیسم می باشد. هدف پژوهش حاضر تبیین رابطه ی سبک دل بستگی مادران با اختلالات رفتاری کودکان اوتیسم می پردازد. روش پژوهش ازنظر هدف کاربردی و ازنظر ماهیت و روش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل ۱۸۰ نفر کودکان اوتیسم شهر شیراز بودند و به دلیل کوچک بودن حجم جامعه همه آن ها به عنوان نمونه انتخاب شدند، ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی سبک های دل بستگی کولینز و همکاران (۱۹۹۰)، استفاده شده است. به منظور بررسی روایی و پایایی آزمون های آماری نشان دادند که زیر مقیاس های نزدیک بودن، وابستگی و اضطراب در فواصل زمانی پایدار ماندند. آلفای کرونباخ در تمامی موارد مساوی یا بیش از ۰.۷۰ است. نتایج پژوهش نشان داد که سبک های دل بستگی با اختلالات رفتاری کودکان اوتیسم رابطه ی معنادار دارد؛ بنابراین سبک دل بستگی ایمن اختلالات رفتاری کودکان اوتیسم را به طور منفی و معکوس پیش بینی می کند. دل بستگی اجتنابی و اضطرابی، کمال گرایی منفی و سبک والدگری آزاد گذار اختلالات رفتاری کودکان اوتیسم را به طور مثبت و مستقیم پیش بینی می کنند.

کلیدواژه ها:

سبک های دل بستگی ، اختلالات رفتاری ، کودکان اوتیسم