بررسی اثر بخشی ایماگوتراپی بر صمیمیت زناشویی و سبک دلبستگی نا ایمن زوجین دارای تعارض کادر درمان شهرستان ماهشهر

مقدمه: صمیمیت در بین زوج ها از جمله عوامل مهم در ایجاد ازدواج های پایدار است. دلبستگی به عنوان یکی از سازه های تحولی- شخصیتی سهم بسزایی در شکل گیری الگوهای ارتباطی بزرگسالی دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی ایماگوتراپی بر صمیمیت زناشویی و سبک دلبستگی نا ایمن زوجین دارای تعارض،کادر درمان شهرستان ماهشهر در نیمه اول سال ۱۳۹۸ می باشد. روش کار: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه ی پژوهش شامل تمامی زوجین دارای تعارض،کادر درمانی شهرستان ماهشهر در سال ۹۸-۹۷ بود. شهرستان ماهشهر دارای ۹ مرکز درمانی و ۶۰۰ نفر پرسنل کادر درمانی می باشد که از این میان ۴۰ نفر شامل ۱۰ زوج در گروه آزمایش (۲۰ نفر) و ۱۰ زوج (۲۰ نفر) گروه گواه به روش نمونه گیری هدفمند در دسترس و بر اساس ملاک های ورود انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس صمیمیت زناشویی واکر و تامپسون و پرسشنامه تجربه روابط نزدیک (ECR-R) کلارک و شیور می باشد. برای گروه آزمایش، ۶ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای هفتگی برنامه ی مداخله ایماگوتراپی اجرا شد ولی گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS۲۵ صورت گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بعد از آموزش میزان صمیمیت زوجین افزایش معنی داری داشته است (p<۰.۰۵)، میزان دلبستگی زوجین (دلبستگی اضطراری و اجتنابی) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بعد از آموزش کاهش معنی داری داشته است (p<۰.۰۵). نتیجه گیری: با آموزش زوجین می توان صمیمیت را افزایش و سبک های دلبستگی ناایمن را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

ایماگو تراپی ، سبک های دلبستگی ناایمن ، صمیمیت زناشویی ، زوجین داری تعارض