بررسی اندیشه های اجتماعی و عرفانی در اشعار مولوی

مولانا، عارف و شاعر بزرگایران زمین است که نام این دیار کهن را در جهان پرآوازه ساخت. تبیین عواطف آدمی، انسان محوری و چگونگی ارتباط با پروردگارو جهان اطراف از جمله اندیشه های ناب این عارف توانمند به شمار میرود که قدرت نگرشی متفاوت از زاویه های پنهان زندگی را آشکار کرد . انسان از ابتدایوجود خویش، همواره موجودی کجکاو و پرسشگر، و به دنبال اهدافی بوده که او را به مقصد برساند، اما این که مقصد چیست، کجاست و کیست خود مسئله ای مهم بوده است، که انسان را کنجکاوتر و هدفمند تر می کند. مسئله شهود عرفانی از همان اوان زندگی اسلام و با آمدن قرآن آغاز گردید و این مسئله به عنوان راهی برای ارتباط بین انسان و خدا مطرح گردید، مولوی در آثار روح بخش خود به مسائل عرفانی پرداخته و عقل جزوی و بحثی را در شناخت خداوند عاجز می داند اما عقل عقل یا عقل کلی و عقل اولیاء را مورد تمجید قرار می دهد . عرفان پیشینه دراز و متداوم در جهان بینی بشریت دارد اما امروز عرفان و پیام عرفانی سر از نو در اندیشه و شورو حال مولانا جلال الدین محمد بلخی، برای بشریت و عصر حاضر به ویژه در اروپا و امریکا جدی گرفته شده است. مولانا انسانی است متفاوت که جهان بینی اش با فلسفه و منطق و علم فرق می کند زیرا مولانا نه در پی استدالال است و نه دنبال بحث عقلانی و نه هم تجربه های حسی را جدی می گیرد. بنابراین تفاوت او با دیگران، مولانا را هر چه بی کرانه تر و بزرگتر جلوه می دهد که فقط می تواند این بی کرانه گی مولانا در عرفان بگنجد و فراتر از فلسفه و علم، هستی و جهان را با رمزورازش دریابد و این رمز و رازعالم هستی را مولانا نه با عقل بلکه با عشق می خواهد، بکشاید . پس دریافت مولانا و درک جهان بینی او با منطق، فلسفه وعلم امکان ندارد، به این معنا که مولانا را فقط با شور و وجد وحال عرفانی می توان شناخت بنابراین برای شناخت مولانا بایست عواطف عرفانی داشت یعنی عارف باید بود نه فلیسوف و منطقدان.

کلیدواژه ها:

اندیشه های اجتماعی ، عرفانی ، مولوی