تاب آوری بافت فرسوده در مواجهه با سوانح طبیعی با رویکرد توسعه پایدار (مطالعه موردی: بافت فرسوده فیض آباد کرمانشاه)

تاب­آوری شدت اختلالی است که سیستم می تواند آن را جذب کند قبل از این که ساختار سیستم از طریق تغییر متغیرهاو فرایندهایی که رفتار آن را کنترل می کنند، به ساختار متفاوتی تبدیل شود. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و در قالب یک هدف کاربردی درصدد ارزیابی تاب آوری در بافت فرسوده محله فیض آباد در شهر کرمانشاه می باشیم. سوالات تحقیق در این پژوهش عبارتنداز: ۱- مهم ترین شاخص های تاب آوری در بافت های فرسوده شهری از منظر رویکرد توسعه پایدار کدام است؟۲- آیا تاب آوری بافت های فرسوده شهری در جهت توسعه پایدار شهری موثر می باشد؟ و فرضیه های آن عبارت اند از: ۱- به نظر می رسدشاخص های کالبدی از مهم ترین معیارهای تاب آوری در بافت فرسوده شهری باشند . ۲- به نظر می رسد تاب­آور نمودن بافت های فرسوده شهری اقدام موثری در راستای توسعه پایدار شهری می­باشد. درنهایت به این نتیجه رسیدیم که وضعیت تاب آوری در بافت فرسوده فیض آباد در جایگاه نامطلوبی قرار دارد. بنابراین با استفاده از روش تحلیلی SWOT در ادامه به ارائه راهبردهایی برای تاب آور نمودن  این بافت  در راستای سیاست های توسعه پایدار برآمدیم. 

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، توسعه پایدار ، بافت فرسوده ، محله فیض آباد ، مدیریت بحران