بررسی اثربخشی الگوی یکپارچه پیشگیری از طلاق بر انصراف از طلاق و انطباق پذیری خانوادگی در زوجین متقاضی طلاق

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی الگوی یکپارچه پیشگیری از طلاق بر انصراف از طلاق و انطباق­پذیری خانوادگی در زوجین متقاضی طلاق صورت گرفت. این پژوهش از نوع نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون- پس­آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را زوجین متقاضی طلاق مرکز مشاوره دادگستری شهر بوشهر در سال ۱۳۹۶ تشکیل دادند. تعداد ۳۰ زوج با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. پرسشنامه میل به طلاق روزبلت (۱۹۸۶) و پرسشنامه انطباق­پذیری خانوادگی السون (۱۹۹۶) در پیش­آزمون، پس­آزمون و دوره پیگیری سه ماهه تکمیل شد. برنامه­ مداخله طی ۷ جلسه ۹۰ دقیقه­ای و هر هفته یک جلسه، بر اساس چارچوب هاگس (۱۹۹۴) و کارلسون، اسپری و لویس (۲۰۰۵) اجرا گردید و در این مدت آزمودنی­های گروه گواه هیچ­گونه مداخله­ای دریافت نکردند. داده­ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازه­گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری ۰۵/۰ و با استفاده از نرم­افزار آماری SPSS نسخه ۲۵ تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که اثربخشی رویکرد یکپارچه پیشگیری از طلاق موجب کاهش معنادار میل به طلاق و بهبود انطباق­پذیری خانوادگی در مرحله پس­آزمون گردید (۰۰۱/۰p<) و این اثر در مرحله پیگیری هم ماندگار بود (۰۰۱/۰p<). در نتیجه می­توان با اتخاذ رویکردهای پیشگیری از طلاق نسبت به پیشگیری از طلاق در جامعه اقدام کرد و به بهبود تعارضات شدید زوجین متقاضی طلاق کمک و یاری رساند.

کلیدواژه ها:

الگوی یکپارچه پیشگیری از طلاق ، انصراف از طلاق ، انطباق پذیری خانوادگی