به سوی نظریه اقتضایی توسعه جوامع روستایی بر مبنای الگوی کرافت (مورد: شهرستان کرمانشاه)

متاثر از سهم قابل توجه نواحی روستایی در توسعه و به علت ناکامی این جوامع در نیل به عملکرد مطلوب در توسعه صنایع دستی، سنتی و کوچک که انتقال تکنولوژیهای ساده را در بطن فرایند توسعه امکان پذیر میسازند، ضرورت تغییر و تحول و داشتن برنامه ای آگاهانه و خردمندانه برای توسعه، به اقتضای تفاوت بخشهای مختلف جغرافیایی، سطوح تکنولوژیکی و وسعت بازار، از اهمیت بی بدیلی برخوردار است؛ بطوریکه توجه به این امر، از ارکان اصلی مدیریت جوامع روستایی در عصر پسا توسعه محسوب میگردد. بدین منظور، مقاله حاضر با هدف "بررسی چگونگی مدیریت توسعه جوامع روستایی بر مبنای الگوی اقتضایی کرافت" در نواحی روستایی شهرستان کرمانشاه به بررسی این مهم پرداخت. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و از نوع کاربردی است. جامعه آماری پژوهش را ۳۴تولید کننده، تولیدات محلی که دارای سابق خاص (عمده فعالیت آنها مربوط به صنایع دستی و قالیبافی) در شهرستان بودند و به صورت خانوادگی اداره میشدند (با توجه به الگوی کرافت،) از بین ۴۴روستای کارآفرین شهرستان کرمانشاه به روش تمام شماری انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از روشهای میدانی و پرسشنامه ای استفاده شد که پایایی آن با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ برای متغیر توسعه جوامع روستایی، ۰/۷۲محاسبه شد که بیانگر مناسب بودن ابزار پژوهش بود. برای سازماندهی و استخراج متغیرها در مدل مفهومی از الگوی اقتضایی کرافت استفاه شد و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای آماری (همبستگی، رگرسیون و تحلیل مسیر) برای تبیین علی اثرات مدیریت توسعه جوامع روستایی بر سطوح تکنولوژی و وسعت بازار استفاده شد. نتایج نشان داد، همبستگی قوی بین متغیرهای (فرایند، عملکرد، فرهنگ، مقتضیان محیطی و ساختار) در سطح یک درصد خطا و ۹۹درصد اطمینان وجود دارد. این متغیرها در مجموع ۹۸درصد از تغییرات متغیر توسعه جوامع روستایی را تبیین میکنند. در این میان به ترتیب متغیرهای فرهنگ و فرایند (وجود نهادهای مدنی) دارای بیشترین اثرات علی بر توسعه جوامع روستایی بر مبنای فعالیتهای سنتی و صنایع دستی بودند.

کلیدواژه ها:

نظریه اقتضایی ، الگوی کرافت ، مدیریت توسعه ، نواحی روستایی ، کرمانشاه