نحوه عملکرد ابزار اتلاف انرژی (فیوزها)

در این طرح بنا بر این است که بر خلاف آیین نامه که قید کرده خسارت در کل پیکره سازه توزیع شود که در اتفاق بدی می تواند تبعات بدی نیز به همراه داشته باشد ما بتوانیم این خسارات را متمرکز در یک قسمت خاص بکنیم که قابل تعمیر نیز باشد و عملا سازه به این منظور طراحی شود که نه تنها فرو ریزش نکند بلکه آسیب جدی نیز نبیند . برای مثال در سازه های بلند که پس از یک زلزله مهیب ، بالاخص برای سازه هایی که به حوزه نزدیک در منطقه فعالیت گسل واقع اند ، همه طبقات چه به لحاظ سازه ای و چه غیر سازه ای آسیب جدی می بینند و در شهر های بزرگ منجر به خسارات جانی و آوارگی زیادی می شود . از زمان تخریب کلی تا بازسازی کامل)لذا به این فکر افتادیم که ابتدائا با شناسایی محدوده آسیب ، محل های پرخطر را به لحاظ سازه ای شناسایی و آسیب را به آن نقطه هدایت عمدی نماییم. این کار را با مفصلی کردن پای تکیه گاه ها انجام می دهیم و در این راه از المان های فلزی تعمیر پذیر یعنی فیوز ها استفاده می کنیم که هم جاذب انرژی اند و هم فنا شونده. فیوزها قابل تعویض نیز هستند و در حقیقت عناصری برای متمرکز کردن آسیبند. ولی از آنجائیکه هزینه استفاده از آنها بسیار گران می باشد با ایجاد تغییرات در محل های مورد نظر در خود سازه شرایط را برای عملکردی فیوز گونه فراهم می سازیم و این کار را با ضعیف تر ساختن اتصالات و همچنین لاغرشدگی مقطع در ستونهای مد نظر اعمال می نماییم همچنین سازه هایی را برای مهار طبقه اول در دهانه هایی که تضعیف شده اند تمهید می بینیم و در کنار آن ، سازه هایی برای مهار بام در دهانه های متناظر . با این کار آسیب که ذاتا هوشمند است قبل از آنکه به طور جدی مشمول سایر طبقه ها شود متمرکز در محل هایی که در طبقه اول می باشند ( حال اگر طبقاتی داریم که از کف زمین پایین ترند متمرکز در آنها می شود) بشود. هدف آن است که عملا طبقات بالاتر از آسیب مصون بمانند. در این راستا متغیرهای مربوطه سختی متوسط طبقات میانی و سختی لینک پایین و لینک بالا می باشند.