کاربرد مصالح نوین و فناورمحور در برخورد با بحران اقلیمی سرزمین ایران

معماری سرزمین ایران در گذشته خود نشانی از ترکیبی اساسی بین مسائل بوم، محیط زیست، اقلیم و انسان با تمامی مراتب وی بوده است. در این معماری موضوعی به عنوان تخریب محیط زیست و اقلیم وجود نداشته ویک سازوکار و همکاری کامال هم خوان وجود داشته است. این موضوع الگویی است برای معماری حال حاضر سرزمین ایران که متاسفانه در وارد کردن صدمه به محیط زیست و ایجاد اختلافات و بحران های اقلیمی بسیار موثر بوده است. در دوره کنونی موضوع آلودگی های شدید محیط زیستی و تخریب منابع طبیعی از مهم ترین مسائل در مواجه با معماری و شهرسازی بوده است. در این میان مسئله انرژی و عدم صرفه جویی در موضوعات تجدیدناپذیر مشکلات موجود در این حوزه را صدچندان نموده است. در این خصوص محافل بین المللی سالانه با دادن اخطار ها و راهکارهایی اساسی مسئله بحران اقلیمی و نقشی که معماری و ساختمان دراین خصوص دارند را گوشزد می کنند. از با اهمیت ترین مسائلی که در بخش ساختمان باید به آن توجه نمودانتخاب و کاربرد مصالحی است که بتواند بالاترین خوانایی را با محیط زیست و اقلیم داشته باشد. این موضوع حتی باید فراتر از آن نیز اندیشیده شود و اینده نگری اساسی را در خود بگنجاند. بر این اساس در این نوشتارکیفی که از روش تجزیه و تحلیل فناوری و تکنولوزی های نوین مصالح صحبت شده است به واسطه رویکرد توصیفی و تحلیل موضوع تغییرات و بحران های اقلیم یو محیط زیست در ارتباط با ساختمان و معماری بررسیشده است. بحث مصالح از منظر سیستم های پایداری و معماری سبز در برخورد با مبانی محیط زیست، انرژی ومبانی اقلیمی از با اهمیت ترین نکات مورد بررسی است. باتوجه به نتایج تحقیق استفاده هوشمندانه از مصالحنوین تجدید پذیر که انرژی خود را از طبیعت دریافت می کنند می توانند در مسئله بحران های اقلیمی راهکاری اساسی باشند.

کلیدواژه ها:

فناوری ، اقلیم ، مصالح ، پایداری ، معماری ، ایران.