تصویربرداری کیفی و تبدیل تدریجی آن به تصویر برداری کمی، مزایا و ویژگی های آن

از لحاظ تاریخی، تصویربرداری پزشکی یک روش کیفی یا نیمه کمی بوده است. تعیین کمیت آنچه در یک تصویر دیده می شود و تبدیل آن به نتایج پیش بینی کننده اصلی، دشوار است. در نتیجه پیشرفت در سخت افزار محاسباتی و الگوریتم های فراگیری ماشینی و رایانه ها در به دست آوردن اطلاعات کمی از تصویربرداری و ارتباط آن با نتایج بدست آمده، بسیار موثر میباشند. رادیومیک، در دو شکل «دست ساز و عمیق»، رشته ای نوظهور است که تصاویر پزشکی را به داده های کمی تبدیل می کند تا اطلاعات بیولوژیکی را به دست آورد و پروفایل فنوتیپی رادیولوژیک را برای تشخیص و پشتیبانی فنی و نظارت فعال کند. رادیومیک های دست ساز یک فرآیند چند مرحله ای است که در آن ویژگی های مبتنی بر شکل، شدت پیکسل و بافت از رادیوگرافی استخراج می شود. در این بررسی، ما مراحل را شرح می دهیم: شروع با داده های تصویربرداری کمی، نحوه استخراج آن، نحوه ارتباط آن با نتایج بالینی و بیولوژیکی، در نتیجه مدل هایی که می توانند برای پیش بینی هایی مانند بقا، یا برای تشخیص و بررسی استفاده شوند. طبقه بندی مورد استفاده در تشخیص، کاربرد فراگیری عمیق، بازوی دوم رادیومیک و جایگاه آن در گردش کار رادیومیک، همراه با مزایا و معایب آن مورد بحث قرار گرفته است. برای نشان دادن بهتر فناوری های مورد استفاده، ما کاربردهای بالینی واقعی رادیومیک در سرطان شناسی را ارائه می کنیم و تحقیقاتی را در مورد کاربردهای رادیومیک و همچنین محدودیت های آن و جهت گیری آینده آن را بررسی میکنیم.

کلیدواژه ها:

تصویربرداری ، رادیومیک ، شبکه های عصبی ، تشخیصی ، درمانی