تحلیل نشت آب در تکیه گاه سمت چپ سد چمشیر با استفاده از روشهای عددی و بررسی نفوذپذیری پردهآب بند

سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 261

فایل این مقاله در 9 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

IRMC08_024

تاریخ نمایه سازی: 22 تیر 1401

چکیده مقاله:

ارزیابی نفوذپذیری سازندهای سنگی دارای شکستگی در زمینه های مختلف مهندسی سنگ از جمله طراحی بهینه لایه نفوذناپذیر در سدسازی بسیار مهم است. کنترل ناکافی نشت یا آمادهسازی ناقص پی و تگیه گاه های سد، علت بسیاری از مسائل نشت و شکست سد گزارش شده است. از مهمترین عواملی که بر میزان نفوذپذیری و نحوه ی جریان سیال از میان درزه ها تاثیر میگذارد، الگوی ناپیوستگیها در توده سنگ میباشد. هدف از این تحقیق، ارائه یک مدل سه بعدی برای پیشبینی میزان نشت در تکیه گاه سد، طراحی پرده آببند و ارزیابی کارایی آن در آببندی تکیه گاه های سد است . در این مطالعه، از داده های سد چمشیر برای مدلسازی استفاده شده است. بر مبنای روش المان مجزا و در محیط نرم افزار ۳DEC، شبکه شکستگی مطابق با درزه داری منطقه ساخته شده و شرایط زمین شناسی به مدل سه بعدی تکیه گاه اعمال گردیده است . به منظور اعتبارسنجی، نتایج مدل عددی با نتایج آزمایشات لوژان تطبیق داده شده است. سپس با توجه به هندسه بدنه و شرایط زمین شناسی و هیدروژئولوژیکی ساختگاه پرده آب بند طراحی گردید . مدل شبیه سازی شده در نرم افزار های ۳DEC و Seep/w در دو حالت همراه با پرده آببند و بدون پرده آببند تحلیل و میزان تراوش محاسبه شد. نتایج تحلیل تراوش توسط نرم افزار ۳DEC نشان می دهد که پرده آببند اجرا شده میزان تراوش تکیه گاه سمت چپ را ۷۰ درصد کاهش داده است. تحلیل انجام شده با نرم افزار Seep/w نیز میزان کاهش جریان خروجی را ۸۰ درصد پیشبینی کرده است. با توجه به نتایج و وضعیت نامناسب تکیه گاه، پرده آببند ایجاد شده نتیجه مطلوبی داشته و موفقیت آمیز بوده است.

کلیدواژه ها:

نفوذپذیری• پرده آب بند• روش المان مجزا• کنترل تراوش

نویسندگان

علیرضا باغبانان

استاد، دا نشکده مهندسی معدن، دانشگاه صنعتی اصفها

امیرحسین مومنی

کارشناس ارشد مکانیک سنگ، دانشکده مهندسی معدن، دانشگاه صنعتی اصفهان

مسعود دارابی

کارشناس ارشد مکانیک سنگ، دانشکده مهندسی معدن، دانشگاه صنعتی اصفهان

احمد رحمانی شهرکی

دانشجو دکترا مکانیک سنگ، دانشکده مهندسی معدن، دانشگاه صنعتی اصفهان