اختصاصات زمین شناسی بادهای 120روزه، منبع پایان ناپذیر انرژی پاک در دشت سیستان- جنوب شرق ایران

سیستان در جنوب شرق ایران، سرزمین بیابانی وسیع و تقریبا همواری است که با ساختار کلان زمین شناسی فروافتاده ی خود، در محاصره ی فروافتادگی وسیع لوت در ایران، در غرب و برآمدگی هندوکش در افغانستان، در شرق، در مسیر فعل و انفعالات جوی میان کانون های نسبی پرفشار در شمال شرق کشور که به درون کویرلوت کشیده می شوند و کانون های نسبی کم فشار در جنوب-شرق که به درون کشور افغانستان کشیده می شوند، قرارگرفته، از این رواین دشت از نظر جریان-های هوا در منطقه ای فعال قرارداشته، بادهای شدید و متعدد محلی دیگر، به دلیل این ساختار، به طور تقریبا دائم در منطقه ی سیستان وزیده، انرژی حرکتی بسیار زیادی را با عبور از دشت سیستان، باخود، به سمت سرزمین های افغانستان حمل نموده، و بادهای 120 روزه را به وجود آورده، در بین بادهای محلی ایران، بادهای 120روزه سیستان شهرتی خاص دارند که فراتر از بخش شرقی سرزمین ایران در منطقه ی سیستان، برای مدت طولانی از سال وزش می‏یابند. مطالعه ی همه جانبه ی این منبع پایان ناپذیر و پاک انرژی حرکتی و اقدام در جهت بهره برداری اقتصادی ازاین ویژگی زمین ساختی در جنوب شرق ایران برای به دام انداختن انرژی حرکتی بادهای120روزه با جهت غالب شمال- شمال غرب، جنوب شرق در این منطقه و استفاده ی اقتصادی از آن، یکی از نتایج ارزشمندمطالعات زمین شناسی در این منطقه می باشد.

کلیدواژه ها:

دشت بیابانی سیستان ، بادهای 120 روزه ، خاستگاه زمین شناسی ، انرژی پایان ناپذیر ، انرژی پاک