ارائه تفاوت های بین حکومت های شهری با حکم روایی شهری در دو دهه اخیر

شهر به عنوان یک منبع توسعه مطرح است و جایگاه مدیریت شهر در روند توسعه شهر و بهبود سکونتگاه های شهری نقش بسیار مهم و تعیین کننده دارد و کلانشهرها با هویتی پیچیده و پویا از شرایط محیط رقابتی موجود متاثرند. در واقع مدیریت شهری پدیده ای است که ماهیتا نزدیکی زیادی با دموکراسی و دخالت فعال شهروندان در اداره امور مربوط به خود دارد این مهم به جامعه ای پویا نیاز دارد در چنین جامعه ای مدیران شهری نمایندگان شهروندان به حساب آمده و برای جلب رضایت آنان ناچار به پاسخگویی اند. ساختار مدیریت شهری یکی از ابعاد بسیار مهم حکمروایی خوب شهری محسوب می شود نحوه مدیریت بر جریان مطلوب زندگی شهری، می تواند در بهبود سکونتگاه های انسانی و پایداری توسعه شهری، مهمترین نقش را ایفا کند. زیرا عامل اجازه دهنده و تنظیم کننده برنامه های شهری از کارایی مدیریت شهری نشات میگیرد. در این زمینه، تولید منطقی انرژی، کاهش مصرف غیرضروری و بازیافت منابع طبیعی از جمله زمینه های تلقی شهر به عنوان یک منبع توسعه است. از این رو ماهیت اصلی مدیریت شهری عبارت از سازماندهی عوامل و منابع برای پاسخگویی به نیازهای ساکنان شهر است که مهمترین هدف آن ارتقاء شرایط کار و زندگی جمعیت ساکن، در قالب اقشار و گروه های مختلف اجتماعی و اقتصادی و حفاظت از حقوق شهروندان، تشویق به توسعه اقتصادی و اجتماعی پایدار و حفاظت از محیط کالبدی دانست. مدیریت شهری فرایندی چندسویه و راهبردی است که میتواند از میزان مشکالت و مسائل شهری بکاهد، و با رفاه تمام شهروندان در ارتباط است و از آنجا که شهرداری نهادی مدنی و عمومی است و مسئولیت اداره شهر و مدیریت شهر با آن می باشد به نوعی تجلی حاکمیت محلی است. حکمروایی خوب شهری به خوبی می تواند در این امر موثر باشد در واقع شهرها برای مدیریت و اداره خود راهی بجز زمینه سازی برای توسعه به کمک حکمروایی خوب شهری ندارند. نماد بارز مدیریت شهری کارا، حکمرانی خوب شهری میباشد که به عنوان سبک و شیوه مدیریت امور شهری منوط به آن است. از این رو حکمروایی خوب شهری مجموع روش های برنامه ریزی و مدیریت عمومی شهر از سوی افراد، نهادهای عمومی و نهادهای خصوصی و نیز فرایند مستمری است که از آن طریق، منافع متضاد یا متعارض با یکدیگر همراه شده و زمینه همکاری و کنش متقابل فراهم می آید.

کلیدواژه ها:

حکمرانی ، حکمروایی ، حکومت شهری ، مشارکت ، قانون محوری