بررسی عشق و محبت در تذکره الاولیای عطار

عشق، کیمیای باطنی است که بالاترین قدرت پرورش فرهنگی، اجتماعی، اخلاقی و دینی را دارا بوده و درنهایت درجه خود، انسان را از همه جهان یک سو کرده، به او آزادگی و استغنای باطنی عطا نموده و او را به کمال حقیقی که هدف خلقت است، میرساند. سیر و سلوک عارفان در تمام سطوح و مراحل عرفانی در حقیقت، بالا رفتن از نردبان عشق است که سبب عروج از فرش به عرش و اتصال به عالم اشراق میشود. هنگام ظهور عشق پاک در دل انسان، تولد معنوی او شروع میشود و زندگی که صرف عشق و نابودی انانیت در برابر معشوق و عشق گردد، تمام لحظاتش عبادت خواهد بود. عشق، ریسمان محبت خداوند است که با تجلی جمالش، مخلوقات را که جلوهای از اسماء او میباشند. بنابر یحبهم و یحبونه جذب آن ریسمان نموده و باعث اتحاد آنان و درنهایت یکی شدن همه مخلوقات در او و رسیدن به توحید و »کل من علیها فان و یبقی وجه ربک ذوالجلال والاکرام« میگردد. بررسی عشق و محبت طبق نظر عرفا از اهداف اصلی این پژوهش است. یافته های تحقیق نشان میدهد که شیخ فریدالدین عطار در کتاب تذکره الاولیا تنها وسیله وصال به ذات حقیقی را، عشق میداند که لازمه آن داشتن دلی چون آینه که مرکز عشق است و موهبت الهی و کشش غیبی و اراده شخصی میباشد.

کلیدواژه ها:

عشق ، محبت ، عطار ، تذکره الاولیا