پهنه بندی خطر زمین لغزش با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی فازی با تاکید بر عوامل شکل دامنه (مطالعه ی موردی: شهرستان کامیاران)

با وجود توسعه ی روزافزون شهرها، روستاها، مناطق و شهرک­های صنعتی، راه های ارتباطی و غیره بررسی و مطالعه ی پایداری دامنه ها و تعیین میزان خطر نسبی آنها ضروری است. از میان روش های تعیین خطر نسبی زمین لغزش و پهنه بندی آن، روش های کمی و نیمه کمی نتایج مطلوب تری به دست می دهد. یکی از روش های نیمه کمی روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) است که برای تحلیل موارد با معیار های چندگانه و به روش مقایسه زوجی مورد استفاده قرار می گیرد. در این تحقیق برای رفع ابهامموجوددرنظراتانسان ها، از تلفیق روش تحلیل سلسله مراتبی و سیستم فازی برای پهنه بندی خطر زمین لغزش در شهرستان کامیاران که در جنوب استان کردستان واقع است، استفاده شده است. در این مطالعه علاوه بر عوامل مرسوم در پهنه بندی خطر زمین لغزش، دو عامل شکل دامنه یعنی انحناء سطح و انحناء مقطع نیز استفاده شده است. نتایج به دست آمده بیانگر این است که ۰۳/۵۲ درصد مساحت منطقه دارای خطر نسبی کم و خیلی کم و مابقی دارای خطر نسبی متوسط به بالا می باشد. از میان عوامل مورد استفاده، عامل شیب، سنگ شناسی و کاربری اراضی به ترتیب بیشترین تاثیر و عامل شکل دامنه کمترین اهمیت را در ناپایداری دامنه های منطقه ی مورد مطالعه نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

خطر زمین لغزش ، تحلیل سلسله مراتبی فازی (FAHP) ، سیستم فازی ، عامل شکل دامنه ، کامیاران