تعیین ماندگاری نیکوسولفورون در خاک با آزمون زیست سنجی و آنالیز دستگاهی
محل انتشار: فصلنامه حفاظت گیاهان، دوره: 36، شماره: 1
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 238
فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JPP-36-1_009
تاریخ نمایه سازی: 1 تیر 1401
چکیده مقاله:
به منظور بررسی ماندگاری نیکوسولفورون در خاک با استفاده از آزمون زیست سنجی و آنالیز دستگاهی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح آماری بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در سال زراعی ۹۵-۱۳۹۴ انجام شد. فاکتور اول شامل کاربرد کود در چهار سطح کود گاوی، کود ورمی کمپوست، مایکوریزا به همراه شاهد (بدون کود آلی)، فاکتور دوم شامل کاربرد نیکوسولفورون در دو سطح ۴۰ و ۸۰ گرم ماده موثره در هکتار و فاکتور سوم کاربرد و عدم کاربرد ماده افزودنی هیدرومکس بودند. برای تعیین باقیمانده نیکوسولفورون در خاک در بازه های زمانی صفر، ۲، ۵، ۸، ۱۶، ۳۰، ۶۰ و ۹۰ روز پس از سم پاشی از عمق های صفر تا ۱۵ سانتی متری خاک نمونه گیری انجام شد. سپس مقدار باقیمانده علف کش با روش آنالیز دستگاهی (HPLC) و زیست سنجی با استفاده از گیاه شاخص شاهی (Lepidium sativum (L.) Fourr.) تعیین شد. نتایج نشان داد با کاربرد هیدرومکس سرعت تجزیه نیکوسولفورون در خاک کاهش و نیمه عمر آن افزایش یافت. برعکس، کاربرد کودهای آلی و زیستی توانستند سرعت تجزیه علف کش را افزایش و نیمه عمر آن را کاهش دهند. به طوری که بیشترین سرعت تجزیه در روش آنالیز دستگاهی و زیست سنجی به ترتیب ۰۶۶/۰ و ۰۷۳/۰ میکروگرم در کیلوگرم خاک و کمترین نیمه عمر نیز به ترتیب ۵/۱۰ و ۵۰/۹ روز از تیمار کاربرد کود گاوی و در مقدار کاربرد ۴۰ گرم ماده موثره در هکتار نیکوسولفورون مشاهده شد. بر اساس نتایج آزمایش، همبستگی مثبت و معنی داری (۹۷/۰ = r۲) بین ضرایب تجریه و نیمه عمر علف کش در دو روش آنالیز دستگاهی و زیست سنجی وجود داشت. لذا، گیاه شاخص شاهی می تواند به عنوان یک نشانگر زیستی مطلوب در ردیابی بقایای و نیکوسولفورون در خاک می تواند مورد استفاده قرار گیرد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
ابراهیم ممنوعی
مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی فارس، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، داراب، ایران
ابراهیم ایزدی دربندی
گروه اگروتکنولوژی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
مهدی راستگو
گروه اگروتکنولوژی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
محمد علی باغستانی میبدی
موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور
محمد حسن زاده
دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :