معاصرسازی اشعار کهن در رمان آتش بدون دود از نادر ابراهیمی

معاصرسازی، از شیوه­های تعامل  ادبیات کهن با ادبیات معاصر است. طی این فرایند، دنیای ادبی کهن، به واقعیتی معاصر تبدیل می شود و نویسندگان و شاعران، می­کوشند از طریق ایجاد پیوند بین ادبیات کهن با  آثار خویش، ادبیات کهن را متناسب با روحیات و ذهنیات انسان امروزی، بازآفرینی کنند. هدف این پژوهش نیز بررسی معاصر­سازی اشعار کهن و کارکرد داستانی­ آن­ها، در رمان آتش بدون دود از نادر ابراهیمی، بر مبنای روش اسنادی و با رویکرد توصیفی تحلیلی است. نتایج پژوهش نشان می­دهد در این رمان، از اشعار فردوسی، انوری، سعدی، مولانا، حافظ و صائب، با ایجاد تغییراتی در مفهوم آن­ها، برای طرح مسائل سیاسی، اجتماعی و فرهنگی­ ای چون ظلم­ ستیزی، ناامیدی از وضع موجود، سختی­های راه مبارزه، تحقیرکردن و  نشان دادن نالایقی افراد استفاده شده است. این اشعار، نقش مهمی در ایجاد ارتباط فرهنگی و همزیستی بین باورها و اندیشه­ های جامعه گذشته و امروز ایران داشته ­اند. همچنین ابزاری هستند برای انتقال درون مایه و نشان دادن فضای حاکم بر داستان. نویسنده نیز از طریق آن­ها، هویت، روحیات و احساسات اشخاص داستانی را نشان داده، با ارجاع به آن­ها، بر جنبه واقع ­گرایی و باورپذیری داستان خود افزوده است.

کلیدواژه ها:

رمان آتش بدون دود ، اشعار کهن ، بینامتنیت ، معاصرسازی ، شخصیت پردازی ، درون مایه