تعیین رابطه و سهم پیش بینی کنندگی شوخ طبعی و مهارت ارتباطی با صمیمیت زناشویی دانشجویان متاهل

زمینه و هدف: صمیمیت را باید محصول یک جریان رشد در رابطه دانست فرآیندی که قبل از ازدواج شروع می شود و بعد از ان نیز ادامه می یابد. مفهوم صمیمیت به عنوان سازه ای مهم در پویایی های ارتباط زناشویی در نظر گرفته می شود و یکی از ضرورت های تداوم رضایتمندی و موفقیت در ازدواج است. عبارت صمیمیت زناشویی یک پتانسیل ارتباطی قوی و عمیق میان زوجین است که شامل چهار حوزه اصلی عاطفی، روانی / اجتماعی، معنوی و فیزیکی می باشد. عوامل مختلفی در صمیمیت زوجین دخیل است که خود به اهمیت موضوع می افزاید. بدین منظور هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه شوخ طبعی و مهارت های ارتباطی با صمیمیت زناشویی است. روش پژوهش: جامعه آماری این پژوهش دانشجویان متاهل بودند که یک سال یا بیشتر از زندگی مشترکشان گذشته بود. تعداد ۱۰۰ نفر به عنوان نمونه تحقیق به روش تصادفی انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه های صمیمیت زناشویی MIS واکر و تامپسون پرسشنامه مهارت ارتباطی Barton.G.E بارتون و پرسشنامه شوخ طبعی SHQ خشوعی و همکاران استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ۲۰ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج با استفاده از تحلیل رگرسیون و ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین شوخ طبعی و مولفه های آن با صمیمیت زناشویی و بین مهارت ارتباطی و مولفه های آن با صمیمیت زناشویی رابطه معنادار وجود دارد. همچنین بین شوخ طبعی با مهارت ارتباطی رابطه معنادار وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد که شوخ طبعی و مهارت ارتباطی به عنوان مولفه شکل گیری پیش بینی کننده قوی صمیمیت زناشویی به شمار می رود. بنابراین آموزش مولفه های مهارت ارتباطی و استفاده صحیح از حس شوخ طبیعی در زندگی زناشویی، موجب افزایش صمیمیت زناشویی خواهد شد.

کلیدواژه ها:

شوخ طبعی ، مهارت ارتباطی ، صمیمیت زناشویی