مدل پیش بینی تعارضات زناشویی براساس خودشناسی، عشق با میانجی گری هوش هیجانی

زمینه وهدف: این پژوهش در زمینه بهبود رشد فردی در روابط زوجین با هدف سلامتی خانواده و کاهش تعارضات زناشویی به بررسی مدل پیش بینی تعارضات زناشویی براساس خودشناسی، عشق با میانجیگری هوش هیجانی پرداخت. روش پژوهش: بوسیله نمونه گیری خوشه ای به صورت تصادفی از مراجعین زوج مراکز مشاوره شهر تهران، ۲۴۸ نفر نمونه ۱۱۵ زن و ۱۳۳ مرد انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه تعارضات زناشویی و همکاران MCQ پرسشنامه خودشناسی ISK، پرسشنامه عشق استرنبرگ STLS و پرسشنامه هوش هیجانی EQ بودند. داده های پیمایش پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار SMART.PLS و از طریق مدل سای معادلات ساختاری به شکل بدون خرده مقیاس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها مشخص ساختند که متغیرهای خودشناسی و عشق توانستند واریانس هوش هیجانی را با مقدار ۴۷/۲ درصد تبیین کنند و این دو متغیر همراه متغیر میانجی تواستند واریانس تعارضات زناشویی را با مقدار ۶۸/۲ درصد پیش بینی کنند، هم چنین نقش میانجی گری هوش هیجانی در هر دو مسیر معنی دار بود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مدل پیش بینی تعارضات زناشویی براساس خودشناسی، عشق با میانجی گری هوش هیجانی دارای برازش مطلوب است، با توجه به نتایج این مطالعه تدوین یک پروتکل آموزشی - درمانی دقیق برای زوجین با هدف کاهش تعارضات زناشویی و افزایش سلامت جامعه پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

تعارضات زناشویی ، خودشناسی ، عشق ، هوش هیجانی