اثربخشی خانواده درمانی ساختاری بر بهبود الگوی ارتباطی بانوان متقاضی مشاوره خانواده

زمینه وهدف: یکی از سازه هایی که در مداخلات روان شناختی مربوط به خانواده مورد توجه روان شناسان قرارمی گیرد، الگوهای ارتباطی زوجین است، این مطالعه برآن است تا اثربخشی خانواده درمانی ساختاری بر بهبود الگوهای ارتباطی بانوان متقاضی مشاوره خانواده را مورد بررسی قرار دهد. روش پژوهش: این مطالعه از لحاظ هدف بنیادی و از لحاظ روش تحقیق در زمره تحقیقات نیمه ازمایشی قرار دارد. بانوان مراجعه کننده به مراکز مشاوره وابسته به مراکز بهزیستی منطقه ۵ تهران جامعه آماری این مطالعه را تشکیل دادند. نمونه برداری به روش هدفمند بود. از بین بانوان مراجعه کننده به مراکز مشاوره مذکور براساس بیشترین نمره تعارضات زناشویی ۴۰ نفر انتخاب شدند. سپس از روش نمونه گیری تصادفی ساده برای جایگزینی افراد در گروه های آزمایشی و کنترل استفاده شد. البته از گروه آزمایشی ۵ نفر از مطالعه خارج شدند. از پرسشنامه تعارض زناشویی ترابی و ثنایی برای اندازه گیری متغیرها و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس یک متغیره استفاده شد. یافته ها: یافته ها حاکی از آن هستند که خانواده درمانی ساختاری بر الگوهای ارتباطی و تمامی مولفه های متشکله آن به ترتیب ارتباط اجتناب متقابل، ارتباط سازنده متقابل و ارتباط توقع / کناره گیری با ضرایب اتای ۰/۸۷، ۰/۸۲، ۰/۰۴۹ اثربخش بوده ارتباط اجتناب متقابل، ارتباط سازنده متقابل و ارتباط توقع/ کناره گیری با ضرایب اتای ۰/۸۷، ۰/۸۲، ۰/۰۴۹ اثربخش بوده است. نتیجه گیری: از خانواده درمانی ساختاری می توان برای بهبود الگوهای ارتباطی و مولفه های آن از جمله: اجتناب متقابل، ارتباط سازنده متقابل و ارتباط توقع/ کناره گیری استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

خانواده درمانی ساختاری ، بهبود الگوی ارتباطی ، بانوان متقاضی مشاوره