ارتقای پایداری و کاهش آسیب در موج شکن های توده سنگی با به کارگیری موانع در جلوی سازه

تقویت موج شکن ها می تواند میزان آسیب های منجر به ناپایداری هیدرولیکی را کاهش دهد. در این تحقیق، با هدف ارتقای پایداری موج شکن های شکل پذیر، مدلی برای کنترل و کاهش آسیب سازه در مواجهه با امواج ، با الحاق یک مانع مستغرق متصل به پنجه ی سازه و یک موج گیر شناور در فاصله ی معین، ارائه و به صورت آزمایشگاهی بررسی شده است. در روند انجام آزمایش ها، موج شکن در معرض تعداد ۳۰۰۰ موج تصادفی تحت طیف جانسواپ، قرار گرفته و با ساخت مدل رقومی و سه بعدی یکپارچه ی سازه به وسیله ی فتوگرامتری برد کوتاه، تغییر مکان مصالح آرمور و تغییر شکل موج شکن در آزمایش های مختلف، ثبت و پارامتر آسیب محاسبه شده است. در تحلیل اثر امواج بر سازه، مشاهده گردید که با افزایش ارتفاع نسبی موج و رشد پریود نسبی موج، پارامتر آسیب افزایش می یابد. همچنین مقایسه ی نتایج آزمایش مدل های تقویت شده نسبت به موج شکن ساده، نشان داد که پارامتر آسیب با الحاق مانع متصل، به میزان ۱۹/۳۷ درصد و با به کارگیری موج گیر شناور، معادل ۱۴/۳۴ درصد کاهش می یابد که موید عملکرد خوب مدل های پیشنهادی است. تقویت موج شکن به وسیله ی مانع مستغرق و موج گیر شناور به طور همزمان نیز، مقدار پارامتر آسیب را ۷۹/۵۱ درصد کاهش داده و بهترین عملکرد را در بین مدل ها ثبت نموده است. همچنین بررسی رفتار شاخص پایداری و پارامتر آسیب، روند همسو و افزایشی تغییرات این دو پارامتر را نشان می-دهد و رصد عملکرد متقابل تیزی موج و پارامتر آسیب، نشان دهنده ی کاهش عدد آسیب با افزایش مقادیر تیزی موج می باشد.

کلیدواژه ها:

امواج تصادفی ، عدد آسیب ، پایداری ، موج شکن توده سنگی ، مانع مستغرق