پایدارسازی و نگهداری تونل در راستای مدیریت بحران ساخت و سازهای مجاور

بهسازی زمین یا روندهای تقویت آن برای تونل سازی در زمین های نرم و شرایط ژئوتکنیکی مشکل، ضرورت دارد. در زمین های رانشی همچون ماسه ها با لایه های آبدار، سنگهای فشارنده یا خرد شده و جاهایی که بدون حفاظ ماندن ناحیه ای کوچک برای زمانی کوتاه، خطرناک باشد و در حقیقت زمان خود نگهداری به اندازه ای کم باشد که نصب نگهداری باید جلوتر از حفاری صورت گیرد، انجام پیش نگهداری ضرورت خواهد یافت. برای حل مشکلات نگهداری تونل در سنگ های ناسالم و زمین های ریزشی اعم از قبل از حفاری و یا ضمن حفاری، راه حل عمومی وجود ندارد بلکه بسته به شرایط خاص پروژه روش اجرایی متناسب با آن ارائه می گردد. هدف مقاله حاضر پایدارسازی و نگهداری تونل در راستای مدیریت بحران ساخت و سازهای مجاور با روش توصیفی- اسنادی می باشد. نتایج بررسی ها نشان می دهد که میزان عمق حفاری تونل و میزان سربار و تنش های موجود در پیرامون و سطح زمین بر میزان جابجایی تونل به شدت تاثیرگذار است. میزان جابجایی در تاج تونل بیشترین و در قسمت کف تونل کمترین مقدار است. و می توان گفت به علت طبیعت ناهمگن زمین و وجود عدم قطعیت در داده های اولیه طراحی، پروژه های تونلسازی در همه قسمت های درگیر در پروژه تحت تاثیر ریسک قرار می گیرند. در طراحی الگوی نگهداری تونل، تعیین پارامترها به صورت کمی مشکل است، همچنین اگر این پارامترها از دقت کافی برخوردار نباشند. با توجه به توسعه روزافزون وهزینه های بالای ساخت سازه های زیرزمینی و نیز اهمیت آنها در شبکه حمل و نقل بین شهری و داخل شهری و خطراتناشی از آسیب دیدگی آنها لازم است که نحوه احداث و مدیریت در نگهداری آنها مورد بررسی قرارگیرد

کلیدواژه ها:

پایدارسازی ، نگهداری تونل شهری ، مدیریت بحران