ویژگی های روان سنجی فرم کوتاه مقیاس احساس گناه بین فردی و رابطه آن با اضطراب بیماری کرونا
محل انتشار: فصلنامه روان شناسی کاربردی، دوره: 16، شماره: 2
سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 208
نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_QAPSY-16-2_004
تاریخ نمایه سازی: 31 اردیبهشت 1401
چکیده مقاله:
هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی ساختار عاملی تاییدی، اعتبار و پایایی فرم کوتاه مقیاس احساس گناه بین فردی گازیلو (۲۰۱۸) و رابطه آن با اضطراب کرونا در نمونه دانشجویان بود. روش: پژوهش اخیر توصیفی از نوع همبستگی بود. ۳۳۰ نفر از دانشجویان از طریق فراخوان اینترنتی به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند (به علت شیوع ویروس کرونا). پرسشنامه های اضطراب کرونا (علیپور و همکاران (۱۳۹۸)، احساس گناه بین فردی-۱۵ (گازیلو و همکاران، ۲۰۱۸)، احساس گناه بین فردی-۶۷ (اوکانر و همکاران، ۱۹۹۷)، احساسات شخصی شرم و گناه (هاردر و زالما، ۱۹۹۰)، عزت نفس (روزنبرگ، ۱۹۶۵) و افسردگی (PHQ-۹) استفاده شد. داده ها با استفاده از SPSS-۲۴ و AMOS-۲۴ مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد که ۱۵ سوال روی ۳ عامل بارگذاری شدند که این ۳ عامل روی هم ۴۶ درصد از واریانس مقیاس احساس گناه بین فردی را تبیین می کردند. همچنین ضریب آلفای کرونباخ برای کل پرسشنامه ۶۴/۰ تا ۸۷/۰ محاسبه گردید. رابطه سه بعد (گناه بازمانده، گناه همه توانی و نفرت از خود) این مقیاس با اضطراب بیماری کرونا، احساس گناه بین فردی-۶۷، افسردگی، عزت نفس، شرم و گناه معنادار بود (۰۱/۰ ≥P). نتایج تحلیل عاملی تاییدی بعد از اصلاح مدل (نسخه ۱۴ سوالی) برازش خوبی با داده ها نشان داد. نتیجه گیری: به طورکلی یافته ها حاکی از مناسب بودن ویژگی های روان سنجی پرسشنامه احساس گناه بین فردی بود و با توجه به رابطه احساس گناه بین فردی با اضطراب بیماری کرونا، می توان از این ابزار برای کاربردهای تحقیقاتی و بالینی استفاده کرد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
راحله صادقی
گروه مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
علی رضایی شریف
گروه مشاوره، دانشیار مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
سید ابراهیم مولایی نسب
گروه مشاوره، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
فاطمه السادات فاطمی
گروه روان شناسی تربیتی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :