تاثیر نوع گونه و توالی پرداخت بر مقاومت چسبندگی و ناحیه اینترفاز پوشش پلی اورتان و روکش طبیعی چوب

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر توالی پرداخت و ضخامت پوشش بر مقاومت چسبندگی آن در دو گونه راش و ملج بود. برای این منظور روکش­های راش و ملج با ضخامت ۶/۰ میلی متر با استفاده از چسب اوره فرم آلدئید و پرس گرم بر روی تخته فیبر دانسیته متوسط با ضخامت ۱۶ میلی متر روکش کاری شدند. سطح پانل­های روکش شده به­وسیله کاغذهای سنباده با دو نوع توالی پرداخت نرم (۲۸۰-۱۸۰) و زبر (۱۸۰-۱۵۰) پرداخت شدند. پیش از اعمال پوشش، پرداخت نهایی با سنباده درجه ۴۰۰ انجام گردید. سپس با استفاده از پوشش پلی اورتان سطح محصولات به صورت تک لایه و دولایه پوشش داده شد. سپس آزمون چسبندگی پوشش طبق استاندارد ASTM D۴۵۴۱ بر روی نمونه­ها انجام گردید. به منظور بررسی دقیق­تر ناحیه اینترفاز پوشش-روکش، تصاویری به کمک میکروسکوپ فلوئورسنت جهت آنالیز و محاسبه نفوذ موثر پوشش پلی اورتان به دورن بافت چوب تهیه شدند. نتایج نشان دادند که دو گونه پاسخ­های متفاوتی نسبت به توالی­های پرداخت نشان می­­دهند و افزایش ضخامت پوشش نیز در اغلب موارد مقاومت چسبندگی را بهبود می­دهد. روکش راش به عنوان یک گونه پراکنده آوند نسبت به ملج با ساختار بخش روزنه­ای، تراکم بیشتر و بافت ریزتری داشت و به همین دلیل در اثر اعمال توالی پرداخت زبر مقاومت چسبندگی پوشش آن ۸/۱۳ درصد کاهش یافت و به ۵۹/۲ مگا پاسکال رسید ولی توالی مذکور در روکش ملج نتیجه عکس داشت و موجب بهبود چسبندگی به میزان ۷/۲۵ درصد و رسیدن آن به مقدار ۲۳/۳ مگا پاسکال گردید. بررسی تصاویر میکروسکوپی و پارامتر نفوذ موثر نیز بیانگر این نکته بود که دستیابی به ضخامت یکنواخت پوشش و کاهش نفوذ موثر آن برای گونه ملج در توالی پرداخت زبر و برای راش در توالی نرم ممکن می­­گردد.

کلیدواژه ها:

مقاومت چسبندگی ، ناحیه اینترفاز ، پوشش پلی اورتان ، روکش طبیعی ، توالی پرداخت