تاثیر راهبرهای مدیریت منابع انسانی از دیدگاه پففر بر ارتقای سرمایه انسانی

با ورود به سده بیست و یکم، از نیروی انسانی به عنوان شریک استراتژیک و با ارزشترین سرمایه سازمان یاد می شود. بدیهی است سرمایه به خودی خود حاصل نمی شود و صِرفِ داشتن آن کفایت نمی کند. به طریق مشابه، سرمایه انسانی را نیز می بایست به دست آورد، حفظ نمود و از آن به نحو بهینه جهت ایجاد ارزش افزوده، بهر برداری کرد. این امر، نیازمند تفکر و عمل است. تفکری که ارزش این سرمایه را بداند و عملی که شیوه جذب، پرورش و نگهداشت آن را نشان دهد. مدیریت استراتژیک منابع انسانی بیانگر این تفکر و استراتژی منابع انسانی نمایانگر این عمل است. هدف این مقاله بررسی رابطه بین راهبر های مدیریت منابع انسانی و ابعاد سرمایه انسانی می باشد. این پژوهش از نوع تحقیقات کاربردی است و از نظر نحوه گردآوری دادهها از نوع تحقیقات توصیفی پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه پرستاران بیمارستان های دولتی شهر شیراز تشکیل می دهد که حجم آن 1254 نفر کارکنان زن و مرد می باشد. حجم نمونه آماری 274 نفر تعیین شد که از طریق نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده متناسب با حجم انتخاب شده بودند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه (پنج گزینه ای طیف لیکرت) بنتیس برای سنجش ابعاد سرمایه انسانی و پرسشنامه پففر برای سنجش راهبردهای مدیریت منابع انسانی استفاده شده است. با استفاد از آزمون الفای کرونباخ پایایی هر پرسشنامه به ترتیب 87 . و 84 . بدست آمد و برای تحلیل داده ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج تحقیق نشان می دهد که بین راهبر های مدیریت منابع انسانی و ارتقای سرمایه انسانی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد